15 Temmuz’da, herkesi darbe girişiminin gerçek mağdurlarıyla tanıştırıyor. 

Darbe girişimini fırsat bilen siyasetçiler, herşeye bir yorumu olan gazeteciler, tv yorumcuları, profesörler, ne idüğü belirsiz uzmanlar yok bu belgeselde. Sadece yaşanmış hikayeler, bu hikayeleri yaşayan kişiler, yaşadıkları ve yaşayamadıklarıyla kendilerini anlatıyorlar. Kendi ifadeleri, doğal halleri ve bütün gerçekliğiyle.

Mağduriyetten ve mazlumiyetten bir destan çıkarmak değil maksat. Belgeselde yer alanlar da birer kahraman değiller. Sıradan, sizden, bizden, içimizden birileri. Hepimizin hikayesinden bir parça var anlattıklarında, hepimizin yolunun kesiştiği bir kavşak. Ya Meriç’te buluşuyor hikayelerimiz, ya içeride, ya dışarıda, ya da işsiz, aç-susuz kalıp aylarca, yıllarca güneş yüzü görmeden, şafağın sökmesini beklediğimiz kimsenin bilmediği adreslerde. 

Bir soru ile başlıyor belgesel. ”Bir gecede her şeyini kaybedeceğini bilsen, yine de girer miydin o yola?” Göz doktoru olan Duygu Hanım, Afrika’daki fakir insanların göz ameliyatını yaparken yüzleşmiş o geceyle. Ve o karanlık geceden beş yıl sonra her şeyini kaybetmiş biri olarak söz alıyor. Ödediği bedelleri, yaşadığı özlemleri, kayıplarını ve ömrünün yarısında ayrılmak zorunda kaldığı vatanından geride kalanları anlatıyor.

Belgeselin bir başka hikayesi, Samanyolu okullarında müdürlük yapan Halil Dinç beyin eşi ogretmen Nihayet Hanim’a ait. Meriç’ten geçerken geriye dönüp “Vatana yaslı bir bakışla” veda edişin hikayesi onunkisi.

Daha yeni evlenmişken aynı zamanda tutuklanıp hapse giren Said ile Cansu, bebekleriyle birlikte hapse atılan Birgul ile Bunyamin çifti, son olarak da son 5 yılın bir bölümünü gaybubette, sonrasını da ailesinden ayrı gurbette geçirmek zorunda kalan Bülent Bey’i tanıyoruz Geçtim Meriç’ten belgeselinde.