2007 yılında Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi’nden mezun oldum. 1,5 yıl kadar pratisyen hekim olarak çalıştım. Daha sonra fizyoloji uzmanlığımı tamamlamak üzere Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi’ne girdim. Diyabetin alternatif tedavileri üzerine araştırmalar yaparken ihraç edildiğimi öğrendim. Hatta o gün yeni projem için üniversitesinin destek birimine gitmiştim. Döndüğümde elime sarı kağıt verdiler.

O an “Bilim için bu kadar uğraş vermenin karşılığı bu mu?” diye düşünmüştüm. Daha henüz yaptığımız deneyler yarımdı, onları tamamlamamıştık. Hatta laboratuvarda çalışmaya ara verip gitmiştim bu desteği almaya. Uzaklaştırma kararıma rağmen bu deneyleri tamamladım. Boşa gitmesin, başkaları bu deneyleri devam ettirsin diye. Tekrar geri döneceğimi ümit ediyordum. Benim en büyük hayalim bilim insanı olarak ülkeye bir şeyler katmaktı. Fakat öyle olmadı. İlk KHK ile işimden ihraç edildim. Bundan sonra zor günler başladı bizim için.

KHK’lı olmak demek, vatan haini, terörist olmakla eş tutuluyordu. Evimi taşımak zorunda kaldım. Bir yıl boyunca iş aradım. İş açığı olan hastanelerde bile iş verilmediğini fark ettim. Bir yılın sonunda gelecekle ilgili hiçbir ümidi olmayan, hayal kuramayan bir insan haline dönüşmüştüm. Hatta o dönem kendimi bitkisel hayatta görüyordum. Yurt dışına giden arkadaşlarım vardı ama ben hiç düşünmedim. Yol bana çok tehlikeli geliyordu. Ama bir yılın sonunda bu bitkisel hayattan çıkmak istedim. Tüm zorlukları göze alarak yola çıktım ve Almanya’ya göç ettik.

Ağustos 2017’de Ege’den botla çocuklarımla birlikte Yunanistan’a geçtik, oradan da bir ay sonra Almanya’ya geldik. Eşim daha sonra yalnız geldi. O zaman iki çocuğum vardı. En küçük oğlum Almanya’da dünyaya geldi. Buradaki ilk yıllarımız zorlu geçti ama her şeye rağmen özgür bir ülkede olmanın verdiği güven apayrıydı. Yaşadığımız tüm zorlukları geleceğimize daha bir ümitle bakabildiğimiz için aşabildim. Benim amacım bilim insanı olmaktı ve bu hayalimi gerçekleştirebileceğim bir ülkedeydim. Ancak iki yıl sonunda 6 Ağustos 2019’da abimin kaçırılmasıyla hayatlarımız alt üst oldu. Film koptu açıkçası.

Annem, babam öğretmen. Adana’da yaşıyorlar. Abim Yusuf Bilge Tunç en büyüğümüz. Benim için anne-baba gibidir kendisi. Üç kardeşiz. Abim Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi mezunu. Mesleği gereği ülke gündemiyle ilgilenirdi. Vatansever bir insandı gerçekten ve üzerine düşeni yapmaya çalışırdı. 2009 yılında Savunma Sanayi Müsteşarlığı’nda mali işler uzmanı olarak işe başladı. Daha sonra evlendi. Üç çocuğu var. KHK ile ihraç edilene kadar memuriyetiyle ilgili bir cezası olmayan, hatta teşvik ödülleri almış bir insandı. Disiplinli bir memurdu. 675 sayılı Kanun Hükmünde Kararname (KHK) ile ihraç edildi.

Ailesini geçindirebilmek için kağıt, bardak ve ambalaj satmaya başladı. Ankara GİMAT’tan bir toptancıdan bunları alıp dükkanlara satıyordu. Ailesinin geçimini sağladığı için yurt dışına çıkmayı hiç düşünmedi. 2017’de en küçük çocuğu da yeni dünyaya gelmişti. Eşi çalışamıyordu. Üç çocuğuna ve eşine bakıyordu. Abim karakter olarak çok sıcakkanlı, zeki ve naif bir insandı. İnsan ilişkilerine çok önem verirdi. Çocuklarıyla ailesiyle çok ilgili bir babaydı. Onu kaçıranlar abimi tanısaydı kılına bile zarar vermezdi. Gerçekten çok naif bir insandı.

Nisan 2017’de abim hakkında bir soruşturma açıldı ve gözaltı kararı çıkarıldı. Terör örgütüne üye olduğu, yöneticilik yaptığı iddia edildi. Bugün bankaya para yatıran da öğrenci yurdunda müdürlük yapan da terör örgütü üyesi. Ben de Bank Asya’ya para yatırdığım için ihraç edildim. Bank Asya’ya para yatırmaktı benim suçum. Bu bir suçsa… Bilim insanlarını, öğretmenleri bu tür şeylerle itham ettiler.

Kayınpederimin hapiste olması da gerekçe gösterildi. İkinci suçlama buydu. Kayınpederim Ankara’da vali yardımcısıydı. 15 Temmuz’dan hemen sonra ikinci gün gözaltına alındı. Hapse girdi. 15 Temmuz günü kendisi evde reçel yapan bir insan. Ne olduğunu sormak için bizi aramıştı. Bu insan darbe girişimden suçlanarak içeri alındı. Yakınları olarak biz de suçlandık. Gelini olduğum için üniversiteye bir haber gidiyor ve beni de öyle ihraç ediyorlar.

6 Ağustos 2019’da evinden çıkıyor. Eşine önce Keçiören’e uğrayacağını, oradan da GİMAT’a geçeceğini, akşam da eve geleceğini söylüyor. Akşam ulaşamayınca eşi meraklanıyor. Bize haber verdi. Keçiören’den ayrıldığını ama GİMAT’a gitmediğini öğrendik. Bu yol üzerinde gözaltına alınmış olabileceğini ya da farklı bir şey olduğunu düşündük.

24 saat geçince savcılığa kayıp başvurusundan bulunduk. Daha sonra polisi aradık. Gözaltında olmadığını, hakkında adli bir işlem başlatılmadığını söylediler. Geriye kalan tek ihtimal kaçırılmış olmasıydı. İki yıldır hiçbir haber yok. Bir işkenceye maruz kaldığı ihtimalini düşünmek çok zordu. Zabit Kişi gibi kaçırılıp işkence gördükten sonra bırakılan isimlerin mektuplarını okudum. O günlerde akıl sağlığımı korumaya çalıştım.

Yusuf Bilge Tuç’un arabası Ankara GİMAT’a yakın bir yerde, ıssız bir sokakta 10 Ağustos 2019’da bulundu.

Abim kaçırıldıktan sonra Ankara Cumhuriyet Başsavcılığı’na, Ankara Emniyeti’ne, insan hakları derneklerine, CİMER’e başvuları 1-2 gün içinde hızlı bir şekilde yaptık. Ama herhangi bir işlem başlatılmadı. Kendi çabalarımızla dördüncü gün abimin arabasını bulduk. GİMAT’a yakın bir yerde ıssız bir sokaktaydı. Kardeşim sokak sokak arayarak buldu. Polisi aradık. Bir kayıp başvurusunun olmadığını söyledi. Ya sistemden silinmiş olacağını ya da böyle bir başvurunun sisteme girilmediğini söyledi. Dördüncü gün tekrar aynı başvurular yapıldı. Maalesef savcının atanması bile 13 gün sürdü. Savcının yaptığı tek şey kayıp şahıs büro amirliğine yazı yazmak oldu. Bu olayı oraya havale etti.

Şöyle bir terslik var olayda. Abimin arabasını biz bulduktan sonra 3-4 kez olay yeri incelemesi yapılmasını talep ettik. Her seferinde olumsuz cevap verildi. Bunun sebebi de ‘Biz bu işe bakmıyoruz, kayıp şahıs büro amirliği bakıyor’ denildi. Onların da söylediği, ‘Bizim teknik imkanlarımız bu olay için uygun değil, bizim bakmamamız lazım, aslında bu görev bizim olmamalıydı’ diyor.

Hüseyin Galip Küçüközyiğit’in kaçırılmasında da fark etmiştim. Onlar da dosyanın aktarıldığı birim kaçakçılık bürosuydu. Bu ne demek? İşlevsel olmayan bir yere dosya aktarılıyor ve orada bekletiliyor. Parmak izi, kamera kayıtlarının incelemesi, telefon kayıtlarının incelenmesi için bir dilekçe daha verdik savcılığa. Ama hiçbiri dikkate alınmadı.

Yapılan birkaç şey var: Kaçırıldıktan 3 ay sonra abimin hattıyla ilgili BTK’dan bilgi istendi. Bu da kişi bilgileriydi. Yani bu hat kime ait diye bilgi istenmiş. Son sinyal verdiği nokta ya da güzergah bilgisi gibi bir yer istenmemiş. Yapılan telefon sinyali incelemesi değil. Olay yeri incelemesini savcılık 6. ayda yapıldı. 6. ayda arabanın üzerinde herhangi bir delil bulmak mümkün değil. Madem 6. ay yapılacaktı, neden ilk bulunduğunda yapılmadı diye soruyor insan.