Annesini kaybettikten sonra çok üzüldüğünü kaydeden Hikmet duygularını şöyle anlattı: “Çok mutlu ya da çok üzgün olduğum zaman annem aklıma geliyor. Annem aklıma geldiği zaman da çok üzülüyorum. Annemi düşünmeyi çok istiyorum ama düşündükçe kendime olan inancım gidiyor. Babamı götürdükleri zaman da çok üzüldüm. Bu süreçte kendime inanmaktan çok güç aldım. Babama sarılınca onu görünce çok mutlu oluyorum. Annem yok ama babam var, babamı annemin yerine koyup mutlu oluyorum. Kapalı görüşleri sevmiyorum çünkü konuşurken birden telefon kapanıyor. Açık görüşü çok seviyorum, keşke dört saat olsaydı. Doğum günümde, 4 Ocak’ta kavuşmak isterdim babama ama olmadı. İnşallah Şubat’ın ikisinde Arife ablamın doğum günü o zaman kavuşuruz.” 

 Annesini kaybeden Hikmet Öztürk’ün en yakın arkadaşı annannesi Arife Eser. Hikmet’e annesinin yokluğunu hissettirmemek için çabaladıklarını belirten Arife Eser:  “Annesinin eksikliğini kapatmak mümkün değil ama bunu en aza indirmek için elimizden geleni yapıyoruz. Ona arkadaş olduk, onunla çocuk olduk. Vefat olayından sonra Hikmet zorlu bir süreç geçirdi. İlk başlarda okula gitmek istemedi. Terk edilme korkusu yaşadı. Herkes onu bırakıp gidecekmiş gibi davranıyordu. Yemediği, içmediği, uyumadığı günler oldu. Annesi ölünce bir insan ağlar. O hiç ağlamadı, acısını farklı yaşadı. Ciddi bir travma yaşadı. Aldığımız destek ve kendi çabalarımızla bu süeci en az hasarla atlattık. Şimdi Hikmet derslerinde çok iyi. Okulda çok iyi, dedesiyle iletişimi çok iyi. Ama tabikî annenin yokluğunu kimse dolduramaz” dedi. Dede Mehmet Eser, “Hikmet kızımın emaneti. Ona annesinin yokluğunu anlatmak çok zorladı bizi” ifadelerini kullandı.  

Komiser Hüseyin Korkmaz’ın eşi Leyla Korkmaz Güney Koreli. Ama şimdi Türkiye’de Kuzey Kore benzeri uygulamalara maruz kalıyor. Yaşadıkları için “Kendimi Kuzey Kore’de sandım” diyor. Sürecin başında yaşadığı zorluklarla şu an yaşadığı zorlukların değiştiğini belirten Leyla Korkmaz ilk başlarda ayrılığın kendisini çok yıprattığını şimdi ise bürokratik mevzuatlar ve yalnızlığın kendisini zorladığını belirtiyor. 

Geldiğim zaman kalma problemi oluyor. Bir gün önce İstanbul’a gelsem o zaman da çocukları okuldan almış oluyorum. Derslerden geri kalmış oluyor. Bu süreç daha çok çocukları yordu, yolculuklardan bıktılar artık” dedi. Büyük oğlunun Zonguldak’ta yatılı bir okulda olduğunu hafta sonları Devrek’e geldiğini belirten Ceylan, “Baba Silivri’de ,oğlum Zonguldak’ta yatılı okulda, ben de küçük oğlumla Devrek’teyiz. Hepimiz bir yerdeyiz. Bizi en çok etkileyen tahliye süreci oldu, ondan sonra çocuklar anne bir daha babam çıkacak deme inanmıyoruz artık demeye başladılar. O güne kadar umut vardı, o günden sonra eski heyecanımız kalmadı” ifadelerini kullandı.  

Mali Şube eski Müdürü Kazım Aksoy’un eşi Sümeyye Aksoy süreç nedeniyle sağlığını ikinci plana atmak zorunda kaldı. Daha önce iki kez kemik ameliyatı geçiren aylarca koltuk değnekleriyle yaşamak zorunda kalan Aksoy’un üçüncü bir ameliyat olması gerekiyor. 

Bu dönemde çocuklarını bir de annesiz bırakmamak için ameliyatını erteleyen Aksoy, “Şimdi evin hem erkeği hem kadınıyım. Çok yoruluyorum. Ama yorgunluk bir yönden de iyi oluyor, başka şeyler düşünmeye vakit kalmıyor. Ağrılarım çok arttı, doktor üçüncü ameliyatı olmam gerektiğini söyledi. 3. ameliyat çocuklar için yıkım olacak. Ameliyat olmak demek 6 hafta hiç yataktan kalkamamak demek. Çocuklar duyunca ağladı. Çocuklar için sağlığımı erteliyorum şuanda. Onlar sağlığımdan önemli, babanın yokluğunu hissettirmemek için uğraşıyorum” dedi.  Eşi ilk tutuklandığında en fazla üç ay tutuklu kalacağını düşündüğünü belirten Aksoy şunları anlattı: “Bu süreç nasıl geçer, çocuklara nasıl bakarım diye düşünürdüm. Zaten en fazla 3 ay sürer derdim. 3 aylık sürecin nasıl geçeceğini düşünürken aradan tam 17 ay geçti. Onlardan aldığımız enerji, haklılık psikolojisi bize güç veriyor  

BABAM HIRSIZLARIN PEŞİNDE  

Çocukların psikolojisi bozuldu. Tutuklu bir baba var, ama polis. Bunu çevrelerine anlatamıyorlar. Kızımın geçen yıl uyuyamama problemi vardı, bu yıl da ağlama problemi var. Bazen geceleri kalkıp ağlıyor. Geçen itiraf etti. Artık babayı çok özlediğini, görevinin bitmesini istediğini söyledi. Aslında her şeyin farkında fakat ben ilk tutuklandığında ‘baban hırsızları yakalamaya göreve gitti’ demiştim. O yüzden farkında olmasına rağmen bana inanıyor.” 

TEM eski Müdürü Osman Açıkgöz’ün eşi Zeliha Açıkgöz biri sekiz aylık üç çocukla yalnız mücadele etmek zorunda kalan eşlerden. Bebeği olanlar beni daha iyi anlar diyen Açıkgöz, “Babasını tanımıyor benim evladım. Devlet benimle ya da eşimle uğraşmıyor, benim üç evladımla uğraşıyor. Psikolojik olarak yıprandılar. Bizden gördükleri inançları onları ayakta tuttu. En çok çocuklar hastalandığı zaman eşimizin yokluğunu hissediyoruz. Babalarının elinden tutan çocukları görünce babalarına olan özlemleri artıyor. Eşlerimize yemek vermediler, F tipine koydular, o kadar sıkıntı çektik ağlamadım dik durdum ama çocuklarımın durumuna ağladım” dedi. 

Yaşanan sürecin çocuklar üzerine ciddi etkiler bıraktığını belirten Açıkgöz şöyle devam etti: “Çocukların bazıları babalarının tutuklu olduğunu değil orada görev yaptığını sanıyor. Silivri’ye gitmek eziyet, ağlıyor çocuk, ‘Biz babamı özlüyoruz her hafta ziyaretine gidiyoruz o bizi özleseydi en az bir defa gelirdi, ben artık babamı sevmiyorum’ diye tepki gösteren çocuklar var. Çocuklarımızın yüzde yetmişi psikolojik destek alıyor. Eşlerimizin kaldığı cezaevi şartlarını Can Dündar yazdı da öğrendik. Eşlerimiz anlatmadı çünkü. Ben eşimin bir gününün nasıl geçtiğini Nokta Dergisi’nden öğrendim. O zaman kadar eşim bana hiç bir şey anlatmamıştı. İlk görüşte sordum eşime, ‘Özgür bey senin

anlattığın Silivri mi doğru Can beyin anlattığı Silivri mi doğru?’, gülümsedi hiçbir şey demedi.  

Sürecin başında çok güçlüydük. Çünkü haklıydık, o yüzden bu süreç uzamayacaktı. Bu işin halk tarafından bizler gibi görülmediğini gördüğüm an yıkıldım. Ben takdir edileceğimizi düşünürken çok sevdiğimiz insanlar tarafından, çevremiz tarafından bizim gözümüzle görülmediği zaman benim için yıkım o zaman başladı.”