15 Temmuz gecesi ile bir kabus başladı ülkem ve sevdiğim insanlar için. Daha bir kaç gün geçmişti ki insanlardan polise jandarmaya şikayetler başlamıştı. Orada yabancıydık, gördüklerimiz, duyduklarımız bizi çok korkuttu. Bir kaç gün sonra evimize döndük ve sancılı bekleyişimiz başladı.
Ne yapacağımızı bilmiyorduk, merak içerisindeydik etrafta neler oluyor. Bir kaç gün sonra arkadaşlarımız gözaltına alınmaya başladı. Bay bayan farketmiyordu hatta anne babası gözaltına alınan çocuklar çocuk esirgeme kurumuna bırakılmıştı. Bu içimizi çok acıttı ama sonradan anladık ki bu daha başlangıcıydı yapacaklarının.
Her gece uykusuz, bu sabah mı gelecekler, nöbetimiz vardı istemsiz olarak. Bir sabah bu nöbetimiz günün aydınlanması ile son bulmuştu. Eşim ile birbirimize bugün de gelmediler demiştik ki kapıya sert bir şekilde vuruldu. Kapıdakiler polis olduklarını, eşimi bir kaç soru sormak için götüreceklerini söylediler. Ama ne bir belge ne de polis olduklarına dair bir şey göstermediler. Belge istediğimde bir tanesi size hesap mı vericez diye çıkıştı. Ben ısrar edince polis rozetini gösterdi.
Eşimi alıp gittiler bir kaç saat sonra arama ve gözaltı emri ile tekrar geldiler ve bir hafta sonra eşim tutuklandı. Bunların olacağını biliyordum, bunlar canımı çok acıtmadı. İki hafta sonra tüm arkadaşlarım dershane, kolej öğretmenleri bay bayan gözaltına alındı. İşte o zaman arkada annesiz babasız kalan çocukları görünce insanın canı nasıl acırmış görmüş oldum.
Arkadaşlarımın çoğu tutuklandı, arkada emzikli bebesini bırakıp giden arkadaşım hepimizi yıktı. Artık etrafımda kimse kalmamıştı. Üç çocuk ile beraber eşim gittikten sonra yapayalnız kaldığımı hissettim. Dışarı çıkamıyordum gören sen tutuklanmadın mı sen niye dışardasın diye soruyordu. Ama Rabbim yalnız bırakmadı çok şükür bir sürü evladım oldu bir tarafı yaralı öğrencilerim hep yanımdaydı.
O günlerden arta kalan sabaha karşı 5 ile 8 arası her sesten ürkme ve her zil çalışında onlar mı acaba diye geçen günler. Gelmediler çok şükür diyemiyorum, dışarısı mı daha hayırlı benim için içerisi mi bilemiyorum, dışarda mı imtihan daha çetin içerde mi diye düşünüyorum.
Babasızlık gün geçtikçe çocukları etkilemeye başladı. Büyük oğlum 11 yaşında. Çok duygusal bir çocuk. Babasının yükünü omuzlarında hissediyor, arada anne sen de gitme diyerek korktuğunu ifade etse de genelde içine atıyordu.
Geceleri uyandığımda bir bakıyorum ayakta,benim uyuyakaldığım zamanlarda nöbeti devralmış bekliyor sanki. İki üç ay sonra duygusal patlamalar başladı. Okula gitmek istemiyordu. Babanın durumunu kimseye söyleme demiştim ağır tepkiler alır diye. Zaten okulu kapandığı için yeni okul, arkadaşlar, öğretmenler eski öğretmenlerinin tutuklu olması onu bayağı sarsmıştı.
Babasına hep iyi notlar müjdelemek için çok çabaladı. Sınavlar zamanı ben sınavları başaramayacam diye ağlamaları başladı. Çalışıyor çalışıyor ama hiç anlamamış gibi ard arda aynı soruları soruyor ve sürekli ağlıyordu. Tabi okula gittiğinde bunları baskılamaya çalışıyor ama zamanla arkadaşları anlamsız ve ard arda gelen sorulardan artık sıkıldı. Bu durumu farkettikten sonra artık okul günleri bizim için kabusa dönüştü.
Artık günde 2-3 saat ağlayan ve hiçbir şey yapamadığım bir evladım var. İşte bu hiçbir yerde okumadım bilmediğim bir duygu. Gün geçtikçe ağlamaları çıldırmalara dönüştü. Beni en çok üzen ağlarken “Beni Allah sevmiyor. Bana çok dert verdi. Ben bunlarla yaşayamam, geçmeyecek artık. Kendimi öldürecem, öldüremesem de Allahım sen canımı al. Dayanamıyorum” demesi ve kendine zarar vermeye çalışması.
Maddi manevi tedavisi ile uğraşıyorum ama zaman isteyen bir süreç. Onu da bizi de çok yıpratıyor. Yedi yaşındaki kızım da ağlamalara başladı aynı şekilde. Abisini taklit mi, kıskançlık mı yoksa gerçek mi bilemiyorum. Üç yaşındaki oğlum ise bizi sıkıntılardan alıp çıkaran tatlılığı ve konuşmaları ile kısa süreliğinede olsa içimizi ferahlatan meleğim. Yedi aydır babasız yaşama mücadelesi veriyoruz dualarınızı bekliyoruz.
