"Ben ekmeksiz yaşarım, hürriyetsiz yaşayamam"
ALİ EMİR PEKKAN | Samanyoluuaber.com
Merak ettim, Üstad Bediüzzaman bu sözü nerede, ne zaman söylemiş?
1940’lı yıllar. Tek parti, Milli Şef dönemi.
Denizli Ağır Ceza Mahkemesi 15 Haziran 1944’te Bediüzzaman’a beraat kararı vermiş. Üstad bir süre Denizli’de kaldıktan sonra polis refakatinde Afyon’un ilçesi Emirdağ’a sevk ediliyor.
Beraatten sonra ne beklersiniz?
Özgürlük değil mi?
Ama tek parti ve zulüm varsa öyle olmuyor! Tıpkı bugünkü mahkemeler ve keyfi uygulamalar gibi!
Bediüzzaman Emirdağ’da ağır tecrit altında. Kimse ile görüştürülmüyor. Şöyle anlatıyor:
“Evet şimdiki vaziyetim hapisten çok ziyade sıkıntılıdır. Bir günü bir ay hapsi münferit kadar beni sıkıyor. Bu gurbet ve ihtiyarlık ve hastalık ve yoksulluk ve zafiyetle kışın şiddeti içinde her şeyden men edildim. Bir çocukla bir hastalıklı adamdan başka kimse ile görüşmem.
Evet beni her şeyden tecrid etmek işkenceli bir azap ve katmerli bir zulümdür ve bu millete garezli bir hıyanettir.
En ziyade muhtaç olduğum ve hayatımda en esaslı düstur olan hürriyetimdir. Ben ekmeksiz yaşarım, hürriyetsiz yaşayamam. “
(27. Mektup)
Emirdağ’da tecritte olduğu halde; on gün içinde Afyon Valisi ve Emniyet müdürü ve cumhuriyet savcısı 5 defa ilçeye geliyor. Onu takip edenlere ilave 5 polis hafiyesi daha görevlendiriliyor.
Helikopterler kaldığı yerin üzerinden sürekli uçuruluyor.
Postaneye mektuplarının müsadere edilmesi emri veriliyor.
Evine baskın yapılıyor, kapı kırılarak içeri giriliyor, kitapları yerlere atılıyor. Başındaki sarık çıkarılarak elleri kelepçeli sokaklarda dolaştırılması düşünülüyor!
Peki neden bunca zulüm? Zalimin planı ne? Neye ulaşmak istiyorlar? Bediüzzaman’ın tesbiti günümüze de ışık tutacak nitelikte:
“ Şeyh Said ve Menemen hadisesinin on misli bir hadiseyi evhamla düşünmüşler.(...) Benim eski hayatımı zannedip, ihanetle hiddete gelecek tahmin etmişler. Bilakis aldandılar. Biz bütün kuvvetimizle anarşiliğe bir seddi Zülkarneyn gibi bir seddi Kurani tesisine çalışıyoruz. “
