Dün ‘Gündem’ yazımda Ergenekon soruşturması nedeniyle hepimizin, hele de belirli yaş grubu içinde olanlarımızın bir aşamada, mutlaka kendi geçmişlerimizle, tarihlerimizle yüzleşmek zorunda kalacağımızı yazmıştım. Örneğin; benim tarihimde cevapsız kalmış sorular ve çözümüne aklımın yetmediği tuhaflıklar önemli yer tutar. Ben birbiri ardına gelmiş cinayetlerin devlet yapısı bu kadar güçlü olan bir ülkede nasıl çözümsüz kalabildiğini bir türlü anlayamamıştım ve her an tehlike altında yaşamak bir hayat tarzımız haline gelmişti. Hayli tedirgin edici, üzücü, yorucu bir hayattı bu ne yazık ki... Yapacak bir şey yoktu. Sustuk. Çaresiz katlandık. Ve belki de korkumuzdan sormamız gereken bazı soruları soramadan bu yaşımıza geldik. Ancak şimdi bakıyorum da bazı sorular sorulmaya başlandı ve geçmişte anlayamadığım, anlamlandıramadığım bazı olaylar kafamda bir şekilde netlik kazanıyor, bazı taşlar yerine oturuyor. Örneğin; ben bazı aydınların neden birbiri ardına öldürüldüklerini, faillerin neden bulunamadığını ve neden her defasında birtakım radikal dinci örgütün suçlu olarak ilan edildiğini anlamaya başladım sanıyorum. Ve tahmin ediyorum ki; Uğur Mumcu da bazı derin gerçeklere ulaşmaya başladığı için öldürülmüş olmalı. Cevaplarım net değil ama sadece anlamaya başladım gibi geliyor bana. Bunun sadece bana özgü bir geçmişle hesaplaşma süreci olmayacağı da belli. Belirli bir yaş limitinin üstünde kalan her Türk vatandaşı kendi geçmişinde şahit olduğu bazı olayları yeniden düşünmek zorunda kalacak. Buna mecburuz, çünkü geçmişin izlerini kafamızdan silmemiz lazım. Geleceğe iyi bir ülke bırakmak için, mutlaka geçmişimizin kötü ruhlarından kurtulmamız gerekiyor. Bu açıdan Şengül Hablemitoğlu’nun, Atatürkçü Düşünce Derneği’nden aniden istifa etmesini biz çok önemsedik. Kendisinden teyit edemedik ama Şengül Hablemitoğlu’nun da geçmişi tekrar düşünmeye başladığını ve acı deneyimleri tekrar değerlendirmeye başladığına eminiz. Hepimiz için zor bir süreç bu ama Şengül Hanım açısından daha da zor ve acı olmalı. SERDAR TURGUT/AKŞAM