Yani, başkan siyasi lider havasıyla politik görüşlerini dile getirdi. Tabii yine bilimsel çalışmalardan, Türkiye'deki akademik başarıdan söz etmiyordu Teziç. Üniversitelerin problemlerinden bahsetmediği gibi iş dünyasıyla irtibattan da geliştirilen projelerden de söz açmıyordu. Toplantı siyasi bir çerçevede yapılıyordu. "Bu konu sizi niçin ilgilendiriyor; siz işinize bakın" diyenlere verilecek cevapları da yoktu. Aslında bilinen bir manzara bu. Akademik başarıları umursamayan, yasakçı, kavgacı, tepeden tırnağa politize edilmiş bir kurum duruyor karşımızda. Asıl çarpıcı olay şu: YÖK Başkanı siyasi demeç veriyor; istisnasız bütün rektörler alkışlıyor. Bu durum daha da vahim. Nitekim Bahçeşehir Üniversitesi öğretim üyesi Eser Karakaş, Star Gazetesi'nde yazdığı makaleyle bu duruma dikkat çekti ve önemli bir özeleştiri getirdi. Karakaş diyor ki: "Bizim akademi camiasında üç profesör birlikte iken iki kere iki dört eder deseniz, emin olun mutlaka biri bu sonucun tartışılması gereken bir yanı olduğunu söyler", "... oluşan bu 'İTTİFAK' akademi anlayışımızın bir göstergesi ise durum çok vahim demektir." Karakaş, olayı en can alıcı noktasından yakalamış. Yakaladığı manzara YÖK için suçüstü sayılabilecek bir değer taşıyor. Neden mi? Bir kere onca bilim adamının bir konuda yüzde yüz aynı düşünceye sahip olmasını doğru okumak gerekiyor. Bu nasıl bilim adamlığı, bu nasıl "bilimsel düşünce özgürlüğü ve çoğulcu yapı"? "İyi ama bahsi geçen mevzu cumhurbaşkanlığı seçimidir; yani ilmî bir konu değil, siyasî bir duruş söz konusudur" denirse, durum daha feci demektir. Çünkü onlarca rektörün bilittifak aynı siyasi görüşü paylaşması siyasi kadrolaşmanın açıkça itirafıdır. Hakkını yemiş olmayayım; bazı özel üniversitelerin bu duruma itirazı var; olması da gerekiyor. Mesela Sabancı Üniversitesi Rektörü Tosun Terzioğlu "Bizim işimiz siyaset değil, bilimsel çalışmalardır" diyerek akademik bağımsızlığa önemli bir not düştü. Buna rağmen bu ülkenin rektörlerinin ya baskı altında tutuluyor olması ya da topyekûn aynı ideolojinin neferi durumuna düşmesi lazım ki Teziç'in toplantısındaki tablo ortaya çıkabilsin... Bir siyasi liderin şöyle bir sitemiyle karşılaşmıştım bir gün: "Niçin Van Üniversitesi'nin rektörü aleyhine yayın yapıyorsunuz?" şaşırmıştım. Uzun uzun anlatacak ne vaktim vardı ne de takatim. O yüzden kısa bir soru sordum "Bırakın tarihî eser kaçakçılığı gibi adi suçlamaları; benim tek bir sorum var, şayet buna hayır cevabı verebiliyorsanız, bahsi geçen rektör ile ilgili bütün eleştirileri geri alacağım: Bu rektör bey, öğretim görevlilerini fişledi mi fişlemedi mi?" Şaşırma sırası parti liderindeydi. Biliyor musunuz ne cevap verdi: "Zaten bu misyon için vazifelendirilmiş bir insan bu." İşte akademik vahamet burada. Rektör beye "öğretim görevlilerini fişleyeceksin" diyor birileri ve o da hazrol vaziyetinde bu önemli görevi (!) ifa ediyor. Tabii bu arada inançları ve düşünceleri nedeniyle öğretim görevlileri hakkında raporlar tutuluyor, kanunsuz dinlemeler yapılıyor, suç ortaya çıkınca da "bağımsız akademisyenler"i bu ülkenin "bağımsız yargı"sı kurtarıyor. Sistem böyle kurulmuş. Bu sistemi eleştirmeye kalktığınızda kıyametler koparılıyor; en ağır suçlamalarla karşı karşıya kalıyorsunuz. YÖK şimdi çıkmış AK Partili birisinin cumhurbaşkanı olmasıyla ortaya çıkacak kadrolaşmadan dem vuruyor. Anlaşılan o ki, Cumhurbaşkanı Sayın Sezer; hatta bir önceki Köşk sahibi Sayın Demirel hep aynı zihniyetten insanları 'kilit noktalar'a getirmiş. Siyasi kadrolaşma dediğin işte budur. Koro halinde konuşan ve çoğulcu demokrasiye çok uzak duran rektörleri görünce insanın içine kurt düşüyor ve kendi kendine soruyor: "Acaba YÖK'teki gibi diğer kurumlarda da benzer bir zihniyet kadrolaşması yapılmış mıdır?" Belki de Türkiye'nin demokratikleşme sürecinde çektiği sıkıntılara bu gözle bakmak gerekiyor. Yoksa durduk yerde neden siyasi kriz denemelerine zorakî gündemlerle başvurulsun? Ekrem Dumanlı - Zaman