Bir sonbahar günü… Cemal Uşşak kardeşimle ikindi ışıklarında yıkanan Cağaloğlu’nun taş döşeli dar sokaklarından geçiyoruz. Hekimoğlu’nu ziyaret etmek muradımız. Kitapevlerinin açık kapılarından gün kızgını taşlara kitap kokuları düşüyor. "Ülkeme dönebilseydim iki insanın ziyaretini çok arzu ediyordum.” diyen Fethullah Gülen Hocaefendi'in parke taşlara yayılan ayak seslerini yakınımızda hissederek yürüyoruz. O iki insandan biri Yaşar Tunagür Hoca idi. Diğeri ''derdini seven adam'' Hekimoğlu İsmail. Yaşar Hoca çoktan Hakk'a yürümüştü. Sarışın ikindi güneşi sırtımızı sımsıcak okşarken biz taş parkelere düşen gölgelerimizin peşinden hayalindeki kahramanını yazan, hayallerimizin kahramanını görmeye gidiyoruz. Kitap kokuları taşıyor taş döşeli kaldırımlara. Milyonların yüreğine kültürümüze ait ilk roman kokusunu dolduran fakir bir aile çocuğu olan Hekimoğlu’na gidiyoruz. Bir ömre nelerin sığdırılabileceğini bize gösteren bu gönül adamının yaşadıklarının ve yaptıklarının düşünce harmanı içinde savrulurken üç-beş katlı büyükçe bir binanın önünde buluyoruz kendimizi. Burası, kitaplarıyla, yazılarıyla, konferanslarıyla benim kuşağın kültür kimliğinin oluşmasında büyük emeği olan 'derdini seven adam’ın uğrak yeri. Milyonlarca gencin, inanmanın onurunu kendisinden ve kitaplarından öğrendiği, İslam ilmihalinden başka okunacak kitap bulunmadığı bir devirde susuzlara su, karanlıklara ışık olan bu muhteşem adam şimdi bir içeri girdiğimizde çeşme başını bekleyen ulu bir çınar gibi öylece başına oturuyor.