Ecevit 1970’lerde Karaoğlan’dı.

Kürtler ona oy attı.

Çok geçmedi, CHP Güneydoğu’da tabela partisi haline geldi.

1980’lerde umut Özal’dı.

Ama umutlar çabuk tükendi, ANAP da Güneydoğu’nun tabela partileri arasında yerini aldı.

1990’larda bir ara Erbakan Hoca’nın Refah Partisi Güneydoğu’da sahne aldı ama o da tabela partisi olmaktan kurtulamadı.

?2002 seçimleriyle birlikte sahneye Tayyip Erdoğan çıktı, Kürtlerin umudu haline geldi.

Muhafazakârdı, dindardı.

‘İslamcı gelenek’ten geliyordu.

İktidar olanaklarını kullanmasını çok iyi biliyor, sosyal yardımlarla yoksul Kürtlere yardım elini uzatıyordu.

Askere kafa tutuyordu.

Cizre’de görmüş geçirmiş yaşlı bir Kürt bana bir seferinde, “Generalleri, subayları zabıta memuru gibi hapse attıran Tayyip Erdoğan çözmeyecek de kim çözecek Kürt sorununu” demişti...

2005’teki ‘Diyarbakır konuşması’yla, ‘Oslo süreci’yle, Öcalan ve Kandil’i muhatap almasıyla, yıllar boyu atılamamış bazı adımların atılmasıyla, ‘çözüm süreci’yle Erdoğan’ın AKP’si, 2002, 2007 ve 2011’de Kürtlerin birinci partisi haline geldi.

(...)