* İnsanlığın iftihar Tablosu’nun (sav) hayatta en çok sıkıldığı dönemlerden bir tanesi… Şi’b-i Ebî Tâlip’te boykot yaşıyor, üç uzun sene… Su yok, ekmek yok, çardak kurma yok, çadır yok. Çölün altında, beyin kaynatan sıcakta; bütün Beni Hâşim, orada yaşamaya mahkûm. Henüz inanmamış amcası Ebu Tâlib de onların içinde; analar anası, mübarek anamız Hazreti Hatîce de orada…

* Boykot sona ermiş fakat Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) iki şoku birden yaşıyor. Ebu Talib vefat ediyor. Ve hemen arkasından, O’na kucak açmış, destek olmuş, her şeyi ile O’nu tasdik etmiş mübarek anamız, Hatîce validemiz de ruhunun ufkuna uçuyor, kanatlanıp gidiyor bu alemden.

* Taif’e gidiyor. Fakat, Allah Rasûlü’nün Tâif’te karşılaştığı zorluk, Uhud’dan daha şiddetli...

* Geri dönüyor olmuyor. Mekke’ye sokulmuyor bir müddet. ‘Ölsün gitsin çölde!’ deniliyor. Her tarafta insanlık dışı muameleyle karşılaşıyor. Geliyor Mekke’ye hüzünle…

* İşte böyle bir anda, İnsanlığın İftihar Tablosu, en âlî bir şey ile şereflendiriliyor, pâyelendiriliyor, taçlandırılıyor. Mirac’a davet ediliyor. 

* Efendimiz, bütün enbiyâ-i ızâmın bulunduğu göklere uğruyor.

* İnsanlığın İftihar Tablosu, hiçbir kimseye müyesser olmayan Miraç’a çıkıyor.

İnsanlık için çekilen o sıkıntılar, dertler, tasalar “Kâb-ı Kavseyni ev Ednâ”ya, vücub-imkân arası bir noktaya, bir zirveye ulaşmayı doğuruyor. Ümmet-i Muhammed’e de o noktaya giden o güzergâhı gösteriyor.

* İnsanlığın İftihar Tablosu bütün bunları ihraz ediyor. Orada kalabilir; fakat Şefkat Peygamberi, kendine has o derin merhamet hissi ve Cehennem’e sürüklenenlere karşı acıma duygusuyla, insanları ebedî saadete yönlendirmek için Mirac’tan şu mihnet yurduna geri dönüyor birtakım hediyelerle…