Ne hayaller kurarak, kucağımıza alırız evladımızı… O güne kadar kurduğumuz hiçbir hayal, çocuk sahibi olmak kadar heyecan vermez bize. 40 hafta süren hamilelik boyunca ise katlanır coşkusu. Önce kalbi atmaya başlar miniğin. Elleri, ayakları büyür günbegün. Parmakları, gözleri belirginleşir zamanla. Beklenen misafiri ekranın ardından bile görmek, büyüdüğüne şahit olmak, ona dair hayallerimizi parlatır. “Kime benziyor?”, “Nasıl bir şey?” soruları daha doktor odasından çıkmadan günün konusu olur çift için. Onunla bir an evvel tanışma isteği bütün bedenini sarar anne-baba adayının.

Kavuşma anı ise ailenin yaşadığı en önemli anlardandır belki. O güne kadar sadece karı-koca olan kadın ve erkek, evin yeni üyesiyle ‘anne–baba’ rütbesine terfi eder. Evli çiftimiz artık bir ‘aile’ olur. Minik ev sahibi, geldiği ilk andan itibaren ailenin hayatına ve rollerine yenilikler ekler. Çocuk yetiştirme maratonu ise hassasiyet ve sabır gerektiren bir süreçtir. Bebekliği için ayrı emek veririz. Bu dönemde anne-baba verici, çocuk ise alıcı rolündedir.  Çocukluğu daha farklı ihtiyaçlarını karşıladığımız bir dönem olur. Ergenliğinde ciddi bir mücadele içine gireriz, onu tanıyamadığımız zamanlar olur hatta. Yetişkin olduğunda bambaşka telaşlar yaşarız onunla. Hasılı, kucağımıza aldığımız günden itibaren, evlatlarımızın sorumluluğunu taşımaya devam ederiz. Yıllar geçtikçe, bu mesuliyet sadece çocuğumuzun yaşına ve konumuna göre değişme gösterir.

Evladımız bir şekilde birey olacak. Birey olmanın zorluklarını bildiğimiz gibi, bunun temellerini sağlam atmanın ne kadar önemli olduğuna da hepimiz vakıfız.

Buna ışık tutacak mahiyette İnsanlığın İftihar Tablosu’nun (aleyhissalâtü vesselam) bir hadis-i şerifi bulunuyor: “Çocuk, yedi yaşına kadar amir (emredici), yedi yaşından on dört yaşına kadar memur (emre itaat eden), on dört yaşından sonra yedi yıl da baba ve annesinin veziri olmalıdır.” Bilimsel olarak da kanıtlanmış bu evreler, çocuğumuz için doğru zamanda doğru şeyi yapmamıza yardımcı oluyor.