Yeni Ümit dergisinin ilk sayısında Cemil Cüneyt müstear ismiyle yayınlanan o yazı çok okundu, çok sevildi, çok beğenildi, çokları tarafından ezberlendi, dilden dile dolaştı. “Kime emanet” şimdi, onca kar kıştan sonra baharın gelişini haber veren bir badem ağacı gibi çiçeklerini sunuyor, size. Bezginler ordusu olarak yığınlaştığımız şu günlerde Harun Tokak’ın ısrar ve sabırla, dikkat ve şefkati resmeden uyarıcı kalemi, bizi, hayatı ve insanı çıkar gözetmeden savunuşuyla canlandıracak bir içeriğe sahip. Bu sayfalarda hayatı yine tertemiz bir süt gibi taze ve besleyici, masum bir çocuk kahkası gibi güneşli ve ışıltılı bulacaksınız. Yazar, okuyucuyla derinden paylaştığı ruh mahremiyetiyle bizi her insanda ortak olan bir alana, ruha çağırıyor. Hatırlıyoruz; gören, dikkat eden, Rablerini takliden, onun ahlakıyla ahlaklanarak esirgeyen insan ruhları var. Ruhumuz, bir yönüyle, orada; Balkanlar’da, Gazze’de, Güney Afrika’da ya da apartmanımızın bodrum katında yaşanan acının, çekilen ipin, sıkılan kurşunun, atılan çığlığın bizimle alakası olmayan olaylar dizisi değil, dışarıdan içeriye taşan ve her gün bizi biraz daha teslim alan bir insanlık dramı olduğunun farkında. İnsan ruhu ölmedikçe adaletsizlik ve zulümden acı duyacağından, biz de hergün karanlık ve ızdırabın boğuculuğunda yaşıyoruz. Harun Tokak çözümü, bu acıya sahip çıkmakta, ona el uzatmakta, ondan kaçmamakta buluyor. “Kime Emanet”i okudukça, ömrünüzün faniliği, zamanınızın amansızlığı ve ille de çaresizliğinize rağmen, ve özellikle de onunla, yeniden “öteki” için yola çıkma arzusunu duyacaksınız içinizde; mucizesiz, riyasız ve yalnızca bu yerlerin sahibine teslim olarak.