Sonuçta arkadaş sözü dinleyip Birleşen Gönüller filmine yeni açılan bir AVM’de gittim. Reklama girer diye ismini yazmıyorum. Birleşen Gönüller sayesinde görmüş oldum. Başarısına şaşırmadım. Galiba psikolojik olarak hazırdım. Güldürmek için küfürlerden yardım alınmamış; ağlatmak için de abartılmamış. Ama konunun akışı ağlatıyor. Belli ki senaryo aşamasında ve mekân seçimlerinde çok emek harcanmış. Filmde dahili sahneler çoğunlukta. Ama ışık yok diye sakın daha kolay çekim sanmayın. Çünkü kostümlü ve dekorlu sahneleri var. 2. Dünya Savaşı’nda yaşanan gerçek bir aşk öyküsü. Nazi işgali çok mutlu evli bir çifti ayırır. Yanılmıyorsam 30 dakika kendinizi Türk filmi değil de ciddi bir Polonya filmi izliyormuş sanabilirsiniz. Bombalanan evler, askeri trenler, Nazi subayları hep 1939 yılına gidiyorsunuz. Sonra Kazakistan’da okul yapımı sırasında çekilenler başka tür bir ızdırap… Öğrencilerine çağdaş bir okul yapabilmek için çırpınan öğretmen pek çok seyirciyi ağlattı. Zaten eşinden ayrılış sahnesinde kadınlar kopmuştu. Özetlet. Reji olarak da zaman zaman doruğa çıkıyor. Sanat direktörü ve görsel yönetmenini özellikle kutlarım. Bazı fotoğrafları muhteşemdi. Köyde geçen sahneleri Bulgaristan’da çekilmiş. O kadar güzel yerler ki… Atla arabaya git, gözlerinle gör dedirtiyor. Filmde tabii ki çok anlamlı sosyal mesajlar var. İyi insan olmak isteyenlerin, hizmet etmek için yanıp tutuşanların anlayacağı mesajlar. Yönetmen Hasan Kıraç’ın kendine özgü derin bakış açısı var. Ne kadar cahil kalmışım. Oyuncu kadrosundan kimseyi tanımıyorum. Hande Soral, Serkan Şenalp, Sema Çeyrekbaş ve Atılgan Gümüş geleceğin yıldızları. Aman unutmadan hemen yazayım, müziği de çok güzel. Mutlaka kendinize zaman bulup Birleşen Gönüller filmini izleyin. Sonra da bana teşekkür etmeyi sakın unutmayın...