Türk sinemasının efsaneleşmiş isimlerinden biri olan Kemal Sunal, 1944 yılında İstanbul’da doğdu.

Vefa Lise’sinde son sınıf öğrencisiyken Kent Oyuncuları’nda profesyonel olarak çalışmaya başladı. Lise yıllarında tiyatroya başlayan sanatçının hayatı, lise son sınıftayken Felsefe öğretmeni Belkıs Balkır’ın onu Müşfik Kenter’e teslim etmesiyle değişir.

Kent Oyuncuları’nda profesyonel olur, bu arada üniversitenin birinci sınıfına başlar. İlk başlarda tiyatro ile üniversiteyi birlikte götürmeye çalıştıysa da turneler nedeniyle öğrenimine ara vermek zorunda kalır. Bu, yıllar boyu içinde kalan bir ukde olacaktır.

Kent Oyuncuları’ndan sonra sırasıyla Ulvi Uraz Tiyatrosu, Ayfer Feray Tiyatrosu ve en son Devekuşu Kabare Tiyatrosu’nda oynadı. Burada oynarken 1972 yılında Ertem Eğilmez’in filmindeki bir rol için Sunal’ı beğenip seçmesiyle sinemaya adımını attı. Sunal, kariyeri süresince toplam 82 film çevirdi.

Türkiye’de özel televizyon kanallarının artışıyla, dizi filmlere yönelen sanatçı, yarım bıraktığı üniversite eğitimini bitirmeyi aklına koyarak, bir yandan öğrencilik hayatını sürdürdü.

Marmara Üniversitesi, İletişim Fakültesi, Radyo Televizyon ve Sinema Bölümünü’nden 1995 yılında mezun olan Sunal, ardından yine aynı bölümde yüksek lisans da yaparak mezun oldu.

Filmografisinin tamamını sayfalara sığdırmanın imkansız olduğu aktörün, Türk sinemaseverleri tarafından herbiri defalarca izlenmiş filmleri, halk arasında “Kemal Sunal filmi” tabirinin doğmasına yol açtı.

1977 yılında Antalya Film Festivali’nde En İyi Erkek Oyuncu Ödülü alan Kemal Sunal, son olarak çekimlerine yeni başlanan ve Ali Özgentürk’ün yönettiği “Balalayka” adlı filmde “Necati” rolünü üstlenmişti.

Rol aldığı filmlerin yüzlerce kez seyredilmesini ve eskimemesini, verdiği mesajlarla açıklayan sanatçı kendi ağzından şöyle diyordu:

“Kemal Sunal filmlerinin yüzüncü kez seyredilmesinin tek nedeni, halkın gülmek istemesidir. Ekonomik baskı altında zor günler geçiren vatandaş, evine geldiği zaman dışarıda yaşadıklarını unutmak istiyor. İktidarlar bugün ayakta kalabiliyorlarsa Kemal Sunal sayesinde oluyor. İnsanlar benim filmlerimi gördüğü zaman dertlerini unutup, neşeleniyorlar. Dolayısıyla ben insanların stres ilacıyım. İnsanların stresini alıyorum. Diğer yandan Kemal Sunal filmlerinin vermiş olduğu mesajlar bugün bile geçerliliğini koruyor. Bu açıdan bakınca halkın benim filmlerine sarılması bir anlamda çok üzücü. Bu Türkiye’nin bir adım bile ileri gitmemiş olmasının bir göstergesidir.”