Ancak çıkardığı kanunların “kalite”si giderek düşerken, daha da vahimi, hukukun temel esaslarıyla çelişen düzenlemelere imza atıyor. Özellikle ilgili-ilgisiz herşeyin içine tıkıştırıldığı “torba kanun”ların gelenek haline getirilmesi, yasama faaliyetinin ciddiyetine gölge düşürüyor.
Ve bu yöntemle çıkarılan kanunların epeyce bir kısmı AYM’de iptal ediliyor.
Ama “Beterin de beteri varmış” sözünün doğruluğunu defaatla ispatlayan örneklere OHAL sürecinde şahit oluyoruz.
Şartlara bağlı istisnaî bir yönetim modeli olarak ilan edilen OHAL’i sınırlayıcı temel hukuk kriterlerini kaale almadan çıkarılan KHK’lar bunun talihsiz örnekleri.
Onun içindir ki, ilki dışındakiler iptali talebiyle AYM’ye götürüldü. Ama evvelce 12 Eylül KHK’larını bile iptal etmiş olan mahkeme, bu kez “yetkisizlik” kararı vererek hem kendisiyle çelişti, hem de son süreçte üstün irade mercii olarak MGK’yı görüp ona boyun eğen tavrını sürdürerek çok kritik bir sınavı daha kaybetti.
Tartışmalı KHK’ların bir de Meclis serencamı var. İktidar bunları istemeye istemeye TBMM gündemine getirdi ve hiç itiraza uğramadan, müzakere dahi edilmeden onaylanıp yasalaşmasını istiyor.
Ve ilk KHK ile ilgili görüşmeleri, muhalefete önerge dahi verdirmeden sürdürüp maddeleri “jet hızıyla” geçirmeye başladı.
Bu emrivakiye engel olmayıp çanak tutan bir Meclis, varlığını inkâr etmiş olur.
Gerçek bir demokraside, milletin reyleriyle teşekkül eden bir Meclisin, münhasıran kendisine ait olan yasama ve denetleme yetkilerini yürütme organına ve Saraya devretmeyi içine sindirebilmesi asla düşünülemez ve kabul edilemez.
Yalnızca kanun çıkarmış olmak hukuk devleti olmaya yetmez. Çıkarılan kanunların temel hukuk prensiplerine aykırı olması ise, devleti esastan tahrip eder.
Bir süredir bu yönde kaygı verici gelişmelere sahne olan Türkiye’deki gidişat OHAL sürecinde daha da vahim boyutlar kazanıyor, ama bu hal sürdürülemez.
