Geçen yıl şampiyonluğu Fenerbahçe'den, rakibine iki maç kaybetmesine rağmen alan Galatasaray, sürekli deplasman galibiyetleriyle mutlu sona ulaşmıştı. Bu sezona baktığımızda galibiyeti yok. Dört maçta üç puan aldı. Galatasaray'ın geçen yılki ne arzusu, ne isteği, ne de organizasyonu var. Buna karşılık isteği, arzusu, organizasyonu çok daha iyi bir rakip. Hem de deplasmanda. Düşünün Galatasaray'da giren çıkan oyuncular dahil, Hakan Şükür'ün dışında mücadele eden yok. Trabzon'da ise görevini yapmayan oyuncu yok. Ersen Martin'in fizik üstünlüğü, Song'u, Tomas'ı, Sabri'yi ve Ferhat'ı yok etti. Hatta ilk yarıda mecburi iki oyuncu değiştirdiler. Tabii ki Ersen Martin'in hemen arkasında oynayan Gökdeniz ve Marcelinho da çok etkiliydi. Özellikle ilk bölümde Gökdeniz, Galatasaray'ın sol tarafını yıktı, geçti. Trabzonspor'un göbeğinde oynayan Ferhat ve Hasan hemen hemen bütün dönen topları aldılar. Hem top rakipteyken mücadele ettiler, hem de top kendilerine geçtiğinde sakin oynadılar. Ziya Doğan farkı 2-0'dan sonra Galatasaray ilk yarının sonlarına doğru dengeyi sağladı ve farkı bire indirdi. Ancak ikinci yarıya yine maçın başındaki gibi kötü başlayınca üçüncü golü kalesinde gördü. Trabzonspor, Ziya Doğan'dan sonra bayağı iyi bir takım oldu. Savunma daha dikkatli oynuyor, daha yürekli hücum yapılıyor. Daha fazla pozisyon bulunuyor. Galatasaray'da ise en büyük problem oyuncuların isteksizliği, vurdumduymazlığı ve fiziki düşüş. İnamoto'nun çamur sahada forması ve şortu kirlenmedi. Ayhan'ın alışılmışın dışında koordinasyonu zayıf. Arda da bitik. Ziya Doğan o kadar doğru değişiklikler yaptı ki, Ersen Martin'i çıkarıp kontra adamı Ömer'i soktu. Daha sonra Marcelinho'yu alıp, topu önde tutacak Szymkowiak'ı soktu. Buna karşılık Gerets kurtarıcı olarak sürekli oyuna soktuğu Hasan Kabze yerine Özgürcan'ı sahaya sürerek fantazi yaptı. Salçuk Dereli ağır saha şartlarında yakın mücadeleleri oynattı. Bayağı iyi bir maç yönetti.