Koronavirüsü nedeniyle tekrar gündeme gündeme yeni infaz yasası TBMM’den geçmek üzere. Katilleri, cinsel istismar suçlularını, adi suçlardan yargılananları kapsayacağı belirtilen yasada, siyasi tutukluların yararlanamayacağı iddia ediliyor.

Dört yıldır babalarından uzak olan gazetecilerin çocukları sosyal medya hesaplarından bu duruma tepki gösterdi. TRT Haber Eski Genel yayın Yönetmeni Ahmet Böken, Mümtazer Türköne, Zaman Gazetesi Reklam Müdürü Yakup Şimşek ve ekonomi yazarı Zafer Özcan’ın kızı, korona tehdidi cezaevlerini sarmadan babalarının tahliye edilmesi için çağrıda bulundu.

Sıla Türköne (Mümtazer Türköne’nin kızı): Mümtaz’er Türköne 64 yaşında, 3 yıl 7 aydır tutuklu. 7 ay önce kalp rahatsızlığı sebebiyle damarlarından birine stent takıldı, diğer damarı ise hala tamamen tıkalı. Bu süreçte bizler de yalnızca haftada bir sesini duymakla yetinmek zorundayız.

Esma Böken (Ahmet Böken’in kızı): Babam bir uyuşturucu baronu veya tecavüzcü olsaydı cezaevinden çıkacaktı. Ama yöneticiliğini yaptığı dönemde TRT Haber Avrupa’nın en iyi haber kanalı seçildiği için, kanalın yıllık harcamaları 4’te 1’ine indiği için cezaevinde kalmaya devam edecek.

Büşra Şimşek: (Yakup Şimşek’in kızı): Cezaevlerine avukat görüş yasağı gelmeden Silivri 9 noluya bir gidelim. Dilerim alın babalarınızı götürün derler ? Cezaevinde önlemler yeni alınmaya başlandı. Tutukluların hiçbir güvencesi yok. Cezaevinde kaç hastaya yapıldı test? İnsanlar hasta olduktan sonra hangi malzeme onları kurtarır? Memurlar maskesiz koğuşlara girip çıkıyor. Tedbirsizliği yüzünden uyarılan infaz memuru “Sen de çok titizsin” diye cevap veriyor mahpusa. Artık insanları serbest bırakın.

Ebrar Beyza Özcan (Zafer Özcan’ın kızı): “Dar mekanda burun buruna bir yaşam alanı burası. 10 kişilik koğuşa 26 kişi sığışmaya çalışıyoruz. Bizim alışveriş sepetimizde kolonyaların, ıslak mendillerin, dezenfektanların yeri yok. En vefalı dostumuz sabunlarımız. Bol bol ellerimizi yıkayıp birilerinin bizi de korumasını ve hayatlarımız hakkında karar vermesini bekliyoruz. Yine de içimiz kıpır kıpır bu aralar. Belki bizi de evlerimize hapsedecek birileri çıkar. Umutla bekliyoruz, hep yaptığımız gibi…”

Babam son mektubunda bunları yazmış. Evde kalmak birilerinin zahmet olarak gördüğü, şikayet ettiği bir durumken babam ve babamın durumunda olan binlerce insan için rahmet. Evinizde kalabildiğiniz, kapınızı kapatıp perdelerinizi çektiğiniz, “aile”olabildiğiniz için çok şanslısınız.

Hayata dair tırnaklarıyla kazıyarak elde ettiği her şeyi kaybettiğinde bile babam bizimle olduğu için şükrederdi. Tüm bu kazanımlarından geriye içinde bizim bulunduğumuz bir ev kalmıştı sadece elinde. Ne mesleği, ne başarıları… Sadece bir ev. Babamdan bunu nasıl aldınız?

İçerdeyken de haftada bir kez kirli camların ardından yüzümüzü görmek, ayda bir kez bize sarılabilmek onu ayakta tutuyordu. Şimdi bu da gitti elimizden. Babamı bize geri verin, çık git deseniz de o bizi bırakmaz zaten. O evinden ayrılmaz.”