Türkiye'nin duayen gazetecilerinden Mehmet Ali Birand, 3 yıl önce aramızdan ayrıldı. Birand'ın vefatından sonra Türkiye'de çok büyük değişimler ve dönüşümler yaşandı. Dönüşümlerin en keskini hiç kuşkusuz medya camiasında oldu. Peki Birand, bu kaotik medya sarmalı içerisinde kendisini nasıl konumlandırırdı? 42 yıl aynı yastığa baş koyan eşi Cemre Birand ile bir araya geldik. Cemre Birand bir gazeteci. Aynı zamanda uzun yıllar NATO'da görev yaptı.  1972-1979 yılları arasında NATO arşivinde, 1979-1986 yılları arasında NATO Siyasi Dairesi Enformasyon Servisi'nde Türkiye Masası Sorumlusu olarak çalıştı. Cemre Hanım'la hem seyahat hatıralarını kaleme aldığı ‘Memoş'a Sözüm Vardı' kitabını konuştuk hem de yaşananlara değinip ‘Birand ne yapardı 'sorusunu sorduk.

Sabah, Posta ve Hürriyet'te gezi yazıları yazdım. Tembel bir insanım. Egoist bir insanım. Bütün bu bilgiler beni eğlendiriyor. Kendim için yapıyorum bütün bunları. 10 senedir kafamda böyle bir şey yazmak vardı. Hep Mehmet Ali'ye söz veriyordum; ‘Vallahi yazacağım' diye. Ancak sadece seyahat kitabı olmadı bu; yazarken bir de baktım kendi hayatımı yazmışım. Çok sevdim bu işi. İkinci kitabımda nasıl evlendiğimizi yazacağım.

Güçlülük değil de, başka çaremiz var mı; yok. Benim bir oğlum var. Benim oğlumun kendi ailesi var. Bu yüzden kendime iyi bakmak zorundayım. Sıhhatime dikkat ediyorum. Üstelik kanser geçirmiş bir insanım. Onun için şu anda kendim için kendim dünyanın en önemli insanıyım.

Mehmet Ali o hastalığı öğrendiği andan itibaren konuşmadı. Kemoterapi olduğunda bile beni yanında istemiyordu. Çalışıyordu aynı zamanda. 28 Şubat belgeselini kemoterapi alırken hazırladı. Doktora sorduğunda, demiş ki, ‘Şansın varsa 2 sene yaşarsın. Yüzde beş 5 seneden fazla yaşarsın.' Biz yüzde 5'e girmeye çalıştık. Olmadı. Ama kanserden de ölmedi Mehmet Ali, kalp krizi geçirdi. En korktuğu şeydi. Hastalığının üstünde hiç durmadı. ‘Gittiği kadar gider, önümüze bakalım' derdi.

Gelmedi akşam eve. Daha doğrusu programdan sonra komşumuz Can Paker'e gittik. Bir davet vardı. Ahmet Davutoğlu da oradaydı. Mehmet Ali yanına oturdu. Not aldı. Haber peşindeydi her zaman. Ertesi sabah stent takılacağı için, dedi ki ‘Eve gelmeyeyim, direkt hastaneye gideyim.'

Mutlaka çalıştığı müesseseye zarar gelmesin diye çalışırdı. Ama unutmayın ki, bugün Cumhurbaşkanı'na ‘Kanser misin' diye soracak bir tek kişi yok. Mehmet Ali bunu sordu. Eminim yaşasaydı basın belki böyle olmayacaktı.

O sorardı. O mutlaka sorardı. ‘Yanlış yapıyorsunuz' derdi ve mutlaka randevu alıp giderdi.

Öyle bir hayat yaşadık ki. Aydın Doğan milyarlarca liralık cezaya çarptırıldı. Haklı olarak da korkuyordu. Çalıştırdığı binlerce kişinin mesuliyeti var. Onun için gazetenin ceza alması çok güç duruma sokuyor müesseseyi. Kimin nereden nem kapacağı belli olmuyordu. Bir kere bir hafta çocuk cezası gibi uzaklaştırıldı Mehmet Ali. Bir kere de Aydın Bey kovmaya kalktı. Çok sıkışıyorlar. Hak vermek lazım. Bu kadar büyük paralar, bu kadar büyük müesseseler var. Devlet güm diye üstüne inmiş. O sırada gözünüz kara olur; çocuğunu bile gözü görmez insanın. Baskılar her zaman vardı ama son zamanlarda daha fazla oldu.  

Metin Toker ölünceye kadar yazdı. Şu anda mecburi emeklilik var hepsi için. Başka iş de bilmiyor bunlar. Tüccar gazeteci değiller ki bilsinler. Öyle bir jenerasyon ki bunlar, işsiz kalınca tam işsiz kalıyorlar. Allah'tan çoğunun karısı becerikli de evlerinde bir hareket oluyor.

Ondan evvel de çıktı o haber. Aydınlık'ta çıktı, Radikal'de çıktı. Yeni bir şey değil ki; neden birden bire böyle oldu hiç anlayamadım. Belki devletin aklı sonradan geldi.

Doğu Perinçek'le şimdi dost oldular. Perinçek'in ne olduğunu herkes biliyor. Hayretler içindeyim. Hangi amaçla devletin bunu yaptığını bilmiyorum. Perinçek'in nasıl böyle döne döne gelmesine hayret ediyorum. Perinçek'in tek hoşuma giden tarafı İsviçre'de Ermeni meselesiyle ilgili konuşması.

Yapardı, yapardı.

Doğrusu pek konuşmak istemiyorum bu konuyla ilgili. Çünkü o kadar dikenli bir şey ki, neresinden tutsanız batacak bana.

Hayır.

Arı kovanına çomak sokmak istemezdi. Oraya girmezdi. Televizyonda nasıl değerlendirirdi bilmiyorum. Belki 3 ters bir düz takla ataraktan bir şekilde yapardı veyahut üzerine baskı gelirdi.

Yapamadığı ve çok sinirlendiği Castro'dur. Leyla Umar atlattı onu. Çıldırdı, çıldırdı, çıldırdı. Hayatında yapmak isteyip de yapamadığı tek kişi oydu, Fidel Castro. Ona gelinceye kadar istediği herkesle yaptı. Herkes ona kapısını açtı. Bir de 32. Gün'ü vardı elinde. Herkes çıkıyordu oraya.

İzin vermezlerdi. Niye versinler ki. Öncekinde bile kıyametler koptu. Mahkemelerde süründü. Her mahkemenin sonunda, askerler ‘Ne yaptınız ne ettiniz' diye soruyordu hâkimlere. Bir dönem devlet düşmandı Mehmet Ali'ye. Bir bölümü düşmandı, öldürmeye kalktı. Yeşil'in bizim eve geldiğini, keşif yaptığını söylediler.

Mehmet Ağar ‘Ben vazgeçirdim' diyor. Mehmet Ağar, Mehmet Ali'ye demiş ki; ‘Senin üzerinde ölüm fermanı vardı. Ben kaldırdım.'

O zaman o kadar karanlık bir Türkiye'ydi ki. Gladyo vardı, asker vardı… Tehlikenin nereden geleceği bilinmiyordu. 90'ların başında bir gün Ankara'ya gittik. Umur, ben, Mehmet Ali. Bir araba geldi, Mehmet Ali'yi alıp içeri koydular Umur'la kalakaldım havaalanında. Biz de taksiyle takip ediyoruz. Sonra öğrendik ki MİT, devletin başka bir bölümüne karşı Mehmet Ali'yi koruyor.

Derin devlet hiç ortaya çıkmadı ki. Bir kez Susurluk'ta çıkar gibi oldu. Kalakaldı orada. Susurluk'un ucunun nereye gittiğini hiç bilemedik.

Can'ı öldürmek isteselerdi öldürürlerdi. O olayı kaç kere seyrettim. Filmlerdeki gibi. Verdiğiniz iki örneği ve diğerlerini nasıl bir arada toplayabilir ki? Türkiye'nin her tarafından öyle bir şeyler geliyor ki, neyi nereden toplayacağımızı bilemiyorum. Kim kimin düşmanı, kim kimin nesi bilemiyoruz. Kaos ortamı var bugün. Tahir Elçi hangi sebeple vuruldu, kim vurdu? Eskiden biliniyordu, bir derin devlet var. Asker vardı, bilmem ne vardı. Bugün çok daha fazla şeyler geliyor. Şu anda derin devletin uzantıları bilinmiyor. Kim kiminle hangi yatakta yatıyor bilmiyoruz. Geçmişte oyuncular biliniyordu.

Herhalde bir kırılma noktası olacak. Ama nereye gidecek bilemiyorum. Bakın Gezi olayları hiç beklemediğimiz bir anda patladı. O insanlar bugün sinmiş olabilirler ama hala bir yerlerdeler. Kendi vatanımı artık tanıyamıyorum ve çok kızıyorum. Yaşadığım ortamı tanıyamıyorum ama Türkiye'nin her zaman çok  kuvvetli olduğunu biliyorum. Günün birinde –olumlu olarak- bir şey olacak ama ne olacak bilmiyorum.

Çok uzun medya hayatında askeri baskılar vardı. Ama orada işin içinde askerin baskısı olsa da, sivillerin de kontr bir baskısı var gibiydi. O zaman, o baskılar olduğu zaman bir sürü gazete vardı. Bir yerde olamazsanız, hop başka bir gazeteye geçebiliyordunuz. Bugün öyle bir imkân yok. Ya oradasınız ya burada. Yelpaze daraldı. 28 Şubat'ta medya yelpazesi genişti. Bugün yelpaze kalmadı, bugün gazete kalmadı. Gazetecilik bitti. Bu yüzden belki meslek açısından bir gazetecinin para kazanması bugün çok zor. Bu kadar çok gazeteci işsiz değildi. Televizyonlar da bitti şimdi.

Kıvıra kıvıra yazacaktı. O bilirdi o lafları.