Ne bir tüp, ne dalgıç kıyafeti, ne de başka bir teçhizat. Oldukça ilkel görünen bu dalış hazırlığı, çıkarılmak istenen bir kaç gram altın için. Filipinlerdeki Panganiban kasabası sakinlerinin geçimi, bu ince plastik boruyla giriştikleri tehlikeli dalışa bağlı. Hava kaynağına bağlı incecik bir hortumu vücutlarına doluyor ve tam 23 metre derinliğe dalıyorlar. Bir kaç gramlık altın için, böylesine bir riske girip, bulanık maden kuyusunun sularında kayboluyorlar. Maden kuyuları nehir ağızlarında bulunduğu için, kuyular suyla doluyor. İşte bu suya girmek zorunda olan maden işçilerinin sualtında nefes alabilmeleri için ise yalnızca sıradan bir hava kompresörü kullanılıyor. İşçiler, o gün, içinde altın tanecikleri bulunan bir kaya parçası bulabilirlerse kendilerini kazançlı sayıyorlar. Nöbetleşe dalış yapan işçiler, dipten çıkardıkları yüzlerce kilo ağırlığındaki taşları öğüterek bir günde ancak 5 gram altın toplayabiliyorlar. 1 gram altına 17 dolar değer biçiliyor. Yani, saatlerce süren zahmetli ve tehlikeli günün karşılığı sadece 85 dolar. Zaten kazanılan para, finansör ve maden yatağı sahibi arasında paylaşıldıktan sonra, geriye işçilere ailelerini geçindirmek için kıt bir para kalıyor. Tüm bu riske rağmen, kazandıkları bu cüzi para, ekmeklerini taştan çıkaran bu işçilere mutluluk veriyor.