Dışarı çıktığım bir gün ambulans sesleri duydum. Koşuşturma yönüne dikkat kesildim. İki kadın, sağlık görevlilerine yardım ediyordu. Araç belediyeye aitti. Yardım seferberliği bir köpek içindi. Özenle yaralı hayvan ambulansa alındı. Sağlık ekibi arabaya bindi ve yine aynı şekilde hızla uzaklaştılar.

15 Temmuz’un ( 2016) üzerinden bir ay geçmişti bu olaya şahit olduğumda. İnsanlar, gece yarıları evlerinden alınıyordu. Emniyet koridorları ve cezaevlerinden çığlıklar yükseliyordu. Ambulansın arkasından bakarken; iç geçirmiş; “Şu hayvan kadar bu insanların değeri yok mu? Neden çığlıkları duyulmuyor? Niçin imdatlarına koşulmuyor?” diye sormuştum!

3 yıl geçti. 15 Temmuz’dan sonra gözaltına alınıp 13 gün işkence edilen Gökhan öğretmenin görüntüleri çıktı ortaya. Gökhan öğretmen hücrede kriz geçiriyor, “yardım edin” çığlıkları atıyor ama kimse yardımına gelmiyordu.

Gökhan öğretmenin görüntüleri normal bir ülkede ortalığı ayağa kaldırır ve cinayeti işleyenler cezalandırılırdı.

Ama Türkiye’de yine yaprak kıpırdamadı! Medya duymadı, görmedi. Ülke, utanç veren sessizliğini sürdürdü.

İşkence insanlık suçudur. Zaman aşımı yoktur. 

Gökhan öğretmenin görüntüleri unutulmayacak soykırım müzelerinde yerini alacaktır.