Öğrendim
Geceye mayaladığım uyku tutmadı bir türlü..
tutmuyor.
Buna sebep, yaşadığım apartmanın çamaşırhanesinde gürültüyle çalışan fan mıdır,
yoksa yıllardan beri yüreğimde tortulaşmış acılar mı..
bilmiyorum.
Lâkin kafamda bir sürü soru..
durmadan birbirine çarpıyor.
Cevaplar ise kuytulara gizlenmiş, sobelenmeyi bekliyor.
Önceki gün, aylardan beri kendilerinden haber alınamayan, sokak ortasında kaçırılan insanlardan dördünün Emniyet'te olduğu bilgisi geldi.
Aileleri kadar sevindim desem abartmış olmam.
Diğer ikisinden ise henüz haber yok..
Onları düşündüm..
bir yandan,
yıllardan beri her Cumartesi, coplanma, biber gazına maruz kalma, itilip hakaret görmeyi göze alarak toplanıp;
"oğullarımız nerede" diyen ciğerleri dağlanmış anaları…
Oğulları, eşleri ne yaparsa yapsın..
ağlayan o kadınların yanında olmak gerekirmiş.
"Empati yap" demek yeterli değilmiş..
yaşamak gerekirmiş.
"Acılarınızı anlıyorum" demek yetmezmiş..
"ateş düştüğü yerle birlikte beni de yakar" diyerek yanmak gerekirmiş.
En azından onlarla beraber oturup kavrulan ciğerin acısını duyabilmek için ağlamak gerekirmiş.. .
Dinini öğrenmeden, ırkını sorgulamadan, rengine bakmadan..
"ahsen-i takvim yaratılmış insan" diye bakıp acı çekenle acı çekmek gerekirmiş..
ve aynı acılar bir daha yaşanmasın diye ziyade azimkâr olmak...
ASIM YILDIRIM
patreon.com/asimyildirim
31 Tem 2019 12:41
YAZARIN SON YAZILARI
