ZULMLE ÂBÂD OLUNMAZ, KİMSE DE OLAMADI.
ZALİMLER YERYÜZÜNDE, DİKİŞ TUTTURAMADI.
NEREDE O ZALİMLER, HİÇ BİRİSİ KALMADI.
ÇEKİP GİTTİLER HEPSİ, YERLERİNİ YEL ALDI.
NE SALTANAT NE PARA, ONLARI KURTARMADI.
GERİDE İSİMLERİ, İBRET-İ ÂLEM KALDI.
ÖNCE KENDİLERİNE, ZULMETMEKLE BAŞLARDI.
GÖNÜLLER KARARINCA, ZULÜM DE KATLANIRDI.
GİDEREK HER BİR ZALİM, KARARDIKÇA KARARDI.
SONUÇTA KENDİSİ DE, ETRAFI DA ALDANDI.
BEŞERİN ZALİMLERİ, TARİHLERE SIĞMAZDI.
ONUN YAPTIKLARINI, İNSANLIK UNUTMAZDI.
KİMİSİ KENDİSİNİ, BİR ÇEŞİT İLÂH SANDI.
KİMİSİNİN KULLARI, ETRAFLARINI SARDI.
ZALİMİN HAY-HUYLARI, ORTALIĞI KAPLARDI.
HER DEM MAZLUM İNLERDİ, SESLERİ DUYULMAZDI.
ALLAH, KULUN ZULMÜNE, HİÇ DE RAZI OLMAZDI.
ZALİMİ BİR ZALİMLE, SON KAPIYA DAYARDI.
MAZLUMLAR, ZALİMLERİN ŞERLERİNDEN KORKARDI.
SESSİZ BİR VAZİYETTE, RABB’E SIĞINIRLARDI.
ZALİME BAŞ EĞMEMEK, MÜMİN FITRATINDAYDI.
HELE AF DİLEMEKSE, ONA HİÇ YAKIŞMAZDI.
HER DEVRİN ZALİMLERİ, BİRBİRİNİ TANIRDI.
ADLARINI ANMAKTAN, İNSANLAR UTANIRDI.
BARAN