Babacığım; her şey o polisler yüzünden oldu. Seni ayırdı ansızın aramızdan. Halbuki sen, polisler için "Onlar bizim güvenliğimiz için canlarını ortaya koyup, gece gündüz demeden fedakârca çalışan çok değerli insanlar" demiştin. Ben yine de sana inanıyorum. Ama artık polisleri sevmiyorum baba. 

Çünkü onlar bir gece ansızın kapımızı kırarak evimize girdiler. Anneme bağırdılar. Biz ne yaptık onlara. Oysa seni herkes severdi mahallemizde. Herkes selam verirdi sana baba. Neden seni yüzüstü yatırıp ellerini arkadan bağladılar. Neden kardeşimin oyuncaklarını dağıtıp, üstüne basıp kırdılar? Sen şaka da olsa yalan söylemezsin baba. Yoksa bu polisler senin bahsettiğin polisler değil mi? 

Babacığım! Sen gittin gideli kuru fasulye pilav yemiyorum. Tadı yok çikolatanın bisküvinin. Senin sevdiğin yemekler sofrada kalıyor. Geçmiyor boğazımızdan lokmalar. Hani sen bana balığı zorla yedirirdin. Artık severek yiyorum. Şimdi sen yanımdayken itiraz ettiğim şeyleri severek yapıyorum. 

Babacığım! Seni öyle özledim ki, hasretini dolabındaki kıyafetleri annemden gizli koklayarak hafifletmeye çalışıyorum. Annemden gizliyorum çünkü beni öyle görürse ağlasın istemiyorum. Seni polis amcalar götürdükten sonra komşu çocukları bana "Senin baban teröristmiş" dediler. Çok zoruma gitti. Aslında hepsini döverdim. Ama sana kavga etmemeye söz vermiştim. Artık onlarla oynamıyorum. Okuldan döndükten sonra odama çekiliyor sana layık olmak için çok çalışıyorum baba. Sana söz veriyorum baba. Büyüyünce polis olacağım. Hiçbir çocuğu babasından ayırmayacağım.

 

Komşu teyzeler bize gelmez oldu. Yolda karşılaşınca annemle konuşmuyorlar. Anneme sordum; "Teyzeler seninle niye konuşmuyorlar" diye, "Görmemişlerdir" dedi. Ama ben biliyorum baba sen tutuklandıktan sonra komşu teyzeler öyle davranmaya başladılar. Anneme; "Babamı niye götürdü polis amcalar" dedim? "Hapishanedeki okuma yazma bilmeyenlere okuma yazma öğretecekmiş" dedi. 

             

İnanmadım ama annemi de zorlamadım. Çünkü senden söz açılınca hep ağlıyor annem. Ama en çok da kardeşim Rumeysa  "Babamı isterim" diye. Ağlayınca annem dayanamıyor. Ben annemi üzmemek için odamda yalnız kalınca ve annem uyuyunca geceleri ağlıyorum. 

Baba hani geçen hafta açık görüşe geldiğimizde Rumeysa çok üzgündü ya; o zaman sen çok üzülür, gardiyanlara kızarsın, onlarda sana ceza verirler diye annem söyletmedi sebebini orada. Rumeysa hapishanenin bahçesinde üç tane sarı papatya bulmuş. Onlara sana vermek için kopardı. Ama görevliler yasak diye elinden alıp attılar. Rumeysa da çok üzülmüştü. Ama sen üzülme baba. Sen çıkınca seni kocaman bir buket çiçekle karşılayacağız. 

Geçen gün kardeşim Ömer hastalandı. Ateşler içinde yanıyordu. Annem dayımla doktora götürdüler. Ama muayene etmemişler. Ninem ıslak bezler koydu alnına. Otlar kaynattı acı acı. İçirdi zorlayarak kardeşime. Şimdi biraz daha iyi. Dayımla teyzem konuşurlarken duydum. Doktor Ömer'in kimliğine bakınca, "Ben teröristin çocuğuna bakmam" demiş. 

           

Ağladım odama çekilip baba! Okulda arkadaşlarım beni aralarına almıyor artık. Öğretmenim eskisi gibi sevmiyor beni. Hep bağırarak, azarlar gibi cevap veriyor sorularıma. 

             

Ne olur baba, sen gardiyan amcaları ikna edersin. Konuş onlarla. Hem sen çok güçlüsün. Bir çare bulursun. Gel artık. Gel de gidelim buralardan. Ben artık arkadaşlarımı sevmiyorum. 

              

Dedem anneme kızıp duruyor. Sen hep burnunun dikine gitmişsin. Anlamadım ne demekse. Ninem bile eskisi gibi sevmiyor bizi. Gel baba gel. Gel de gidelim buralardan. Kimsenin bilmediği, eski tanıdıkların olmadığı şehirlere. Gel baba gel. Gel de bitsin bütün acılarımız. İstemiyorum artık yeni elbiseler, yeni ayakkabılar. İki de bir "Luna parka gidelim" demeyeceğim artık. Sen yanımda ol. Sarılayım doya doya. Vallahi çikolata bile istemem. Kuru ekmek yer doyururum karnımı. Yeter ki sen gel. Gel baba gel...

Ercümend PERVER