Barla Lâhikasında neşredilen Hulusî Ağabeyin bir mektubunda deniliyor ki: 

Bu mektup Hulûsî beye aittir. Kendisine gönderilen Risalelerin bir değerlendirmesini yapıp, Nur Talebelerinin aldanmamaları için yapılan ikazları altı esas halinde özetliyor. Gönderilen Risalelerin ihtiyaca göre geliş şekillerinde bile bir kerâmetin bulunduğunu şöyle anlatıyor: “Birinci mektup, insanlık icabı çok sıkıldığım bugünün hemen aynı saatinde elime geçti. Evet, gözlerim böyle bir Nura; aklım böyle bir Derse; hasta vücudum böyle bir İlaca; muzdarip ruhum böyle bir Teselliye; nihayet zâlim nefsim böyle bir Manevî Terbiyeye çok muhtaç olduğu bir zamanda bu eserin yetişmesi, hem hakikatte üç gün sonra postaya verilen ikinci eserden dokuz gün evvel gelmesi, katiyetle gösteriyor ki, bu iş kendi kendine veya tesadüfî olmuş değil. Belki gelmiş değil, gönderilmiş. Yetişmiş değil, yetiştirilmiş. Maksatsız değil, bu hizmete koşturulmuş. Hatta gaybî bir el tarafından en lüzumlu bir anda, en muhtaç ve Kur’an hâdimlerinin en zayıfı, en âcizi, en liyakatsizi, en zebûnu bulunan bu bîçâre kardeşinize tamamen bir rahmet ve inayet eseri olarak sunulmuştur. (...) ‘Kenzü’l- Arş Duasının Feyzinden gelen Bir Nükte-i Kur’aniye’ serlevhalı eserle, 29. Mektubun 8. Kısmının 8. Remzindeki füyuzât, tarif ve tavsif edilmeyecek âlî ve müstesnâ bir vaziyettedirler. Birincide, bütün Kur’an harflerinin adet itibariyle işaret ve izah buyurulan tevâfukları, hayranlık ve hayrete boğdu. Dört küçük sûredeki harflerin tevâfukat yönüne kısmen işâret eden ikinci eser, mucize gösteren hakikatlardır.  hirzaman Peygamberi cihanın medar-ı iftiharı, kainatların yaradılış ve Kur’anın iniş sebebi Peygamberimiz Muhammed Mustafa (S.A.V.) Efendimiz Hazretlerinin hikmet ve rahmet eseri olarak, şimdiye kadar gizli kalmış mucizelerinden İ’câz-ı Kur’ana taalluk eden ve gaybî tevafuk nâmıyla sevgili Üstadımız tarafından neşredilen bu emsalsiz eserlere karşı duyduğum mânevi zevk ve feyzin binden birini bile arz edemeyeceğiz. Ve mazhar olduğumuz bu kadar büyük İlahî nimetlere ve Allah’ın keremine karşı şükürden âcizim. (...) 29. Mektubun 7. Kısmından bir sûret Abdülmecid Efendi kardeşimize göndermiştim. Cevabında ezcümle diyor ki: ‘Seydânın fikir kızı o güzel kıza, Hulûsî  ile Abdülmecid’den başka her kim bakarsa câiz değildir. Mahrem olanlar da, bu hususta nâ mahremdir. Bu gibi kızların dışarıya çıkmaları hiçbir menfaati temin etmediği ve bilakis büyük bir zararı netice vereceği ihtimali kavlini Üstad’a yazsan iyi olur. Eski Said’in hiddeti, yenisinde de vardır. Halbuki, Yeni Said, insanoğullarıyla vakit zâyi etmemeli. Meslek ve meşrebi öyle iktiza ediyor. Her ne ise... Cenab-ı Hak, hakiki koruyucudur.’ Bendeniz de kısaca şu mealde cevap vermiştim: ‘Bu mütâlâa bizler için doğrudur. Fakat dünyaya arkasını çeviren ve mânevi memuriyet vazifesini îfâ ederken insanlarla –Nurlarla alâkadar olanları vasıtasıyla – meşgul olan Üstad Hazretleri için bu fikri muvafık bulmuyorum. Çünkü, o zâtı, bu büyük işte istihdam eden, elbette muhafaza buyurur. Bana öyle kati kanaat gelmiş ki, eğer bizler Nurlarla alâkamızı kesersek, Üstad Hazretleri bize arkasını çevirir.”

Üstadın, “Abdülmecid’i on beş sene okuttum, şimdi onun gibi bir âlim, ne Türkiye’de ne de Mısır’da yoktur.” ve Ahmet Hamdi Akseki’nin de “Ben dünyada Abdülmecid Nursî gibi âlim görmedim” dedikleri halde o bir noktadan kendince tedbire riayet ediyordu. Yaşar Gökçek’in hatıralarında anlattığına göre, vefatından birkaç gün önce Üstad Hazretleri  Urfa’ya giderken Konya’ya uğramış ve kardeşine “Abdülmecid ben Urfa’ya gidiyorum. Belki bir daha görüşemeyeceğiz. Bana hakkını helâl ediniz” demiştir. Abdülmecid Efendi: “Seydâ! Bizim sana ne hizmetimiz oldu ki, bir hakkımız olsun. Asıl sen bize hakkını helâl et. Bizi sen okutup yetiştirdin.” demişlerdir. Bunun üzerine Üstad “Senin de, Râbia’nın da bende çok haklarınız vardır. İkiniz de bana haklarınızı helâl ediniz” deyince karşılıklı haklarını helâlleşmişlerdir. Üstad arabada yerleşmek üzere biraz geri çekilmişken, tekrar eğilip Abdülmecid Efendiye: “Abdülmecid, Abdülmecid! Bu kadar korkak olma! Vallahi hapisanede sana Râbia’dan iyi bakarlar” demiştir. Abdülmecid Efendi de “Seyda! Ben neyleyeyim ki, Cenab-ı Hak benim cesaretimi de sana lütfetmiş, seninki iki kat olmuş, bende hiç kalmamış!” diyerek tevâzu göstermiştir.