M. Fethullah  Gülen Hocaefendi riyadan uzak tutma hususunda şöyle diyor:

“Çocuklarınızı dînî merasimlere, camiye, cemaate götürmenin yanı başında, güzel ilâhilerin okunduğu, Mevlid-i Nebevî’nin okunduğu yerlere de götürmelisin. Böylece onu, dini hayata ait usulünden füruuna kadar hemen her konuya açmış olursunuz. O, biraz da fıtratın gereği olarak bu türlü şeylerle meşbu bulunmalı, tatmin olmalı ki, başka arayışlara girmesin. Evet onun dinleyeceği mûsikî dahi ona, dinini, mukaddeslerini, telkin etmeli, onun ulvî hislerini inbisat ettirmeli ve onda Allah (c.c.) duygusunun gelişmesine ortam hazırlamalıdır.

“Ancak şunu da ifade etmeliyim ki, bu tür merasimlerde mevlithan ve kârilerin, okudukları şeyler gırtlaklarından aşağıya inmiyorsa, samimiyetsizlik çocuktaki dinî duygu ciddiyetini sarsıyorsa, kanaatimizce cami ciddiyetinin dışında, bu türlü mürâilerin meclislerinden de çocuğun uzak tutulmasında yarar var. İlâhî ve mevlid, gönlün yıkanması, arınması, vicdanın dupduru hale gelmesi için arındıran bir kurnadır. Ama gözünden bir damla yaş gelmeyen birinin: ‘Seni andıkça gözyaşlarım ceyhûn olur.’  demesi,  Allah’a (c.c.) karşı söylenen bir yalandır. Böyle bir yalanı o çocuğun duyması onun duygularına karşı işlenmiş ciddi bir saygısızlıktır. 

Çocukluğumda, ‘Allah’ım, seni andıkça ÜRPERİYORUM.’ Mânâsında Arapça bir cümle yazarken işte o zaman ÜRPERDİM ve kalemimi elimden bıraktım. Hatıra olarak hâlâ onu defterimde saklarım. ÜRPERMEDİĞİM  halde ben nasıl ‘ALLAH’IM ÜRPERDİM!’  derim, diye hicap ettim, utandım. Evet söylediği sözler, gırtlağından aşağıya inmeyen ve gözünden yaş gelmeyen; ama ellerini açıp ‘GÖZYAŞLARIMIZLA  HUZURA  GELDİK’ diyen bir mürâînin o çocuk tarafından görülmesi dahi, çocukta değişik istifhamlara yol açabilir.

“Dikkat ederseniz, MEVLİD  ve İLÂHÎ’yi bir tavaftan DÎNΠ MERÂSİM  olarak ele alıp, çocuğun, rûhî hayatıyla neşv ü nemâ bulup gelişmesi hususunda mühim bir unsur kabul ederken, diğer taraftan da onu yalana, riyaya, gösterişe alıştırabilecek münasebetsizliklerden uzak tutulmasını da aklın, mantığın, firâset-i diniyenin muktezası sayıyoruz. Zira çocuk, inkâr ve küfürden uzak tutulduğu kadar riyaya karşı da ANTİPATİ  DUYMALI, dini, SAMİMİYETTE ARAMALI  ve ona inanmalı halde bağırıp çağıranı değil de, gönlünün heyecanlarını terennüm edeni, gönlünün nağmelerini besteleyip size sunan insanları dinletmelisiniz.

“Bu, bizim dînî anlayışımızın gereğidir ki, sahibinin hayatında da aynı hususları görürüz. Zaten bu tavır, Rasulü Ekrem’in (S.A.S.)  telakki tarzıdır; sahabenin de başka türlü olması düşünülemez. Bu prensibi kabul ettiğimiz zaman dinin de asas kabul ettiği bir hususu kabul etmiş olur; aksine, kendi yanlış anlayışımız içinde kaldığımız zaman da evlat ve ahfâdımız dalâletine zemin hazırlamış sayılırız. Hatta bu mevzuda –aşırı bulmayınız – çocuklarınızı RİYÂKÂRLARIN  MECLİSLERİNE  götürmekten ve MÜRÂΠ ve İLÂHÎCİYİ  dinlemektense, dinin ciddi bir iş olduğunu, azamet ve vakarının bulunduğunu anlatabilme açısından bu CİDDİ  ve VAKUR  DİNΠ HAVAYI  ifade edebilen herhangi bir düşünürle tanıştırılmasını tavsiye ederim.

“Dikkat edilirse, meseleyi keyfiyet bozukluğu içinde ele alanların tenkidi yapılmaktadır; ilâhî dinleyip dinlememe değil… Evet neslimizi’ korumayı düşünüyorsak, mürâilerin meclislerinden de uzak tutmak  mecburiyetindeyiz.”

M. Fethullah Gülen  Hocaefendi, babaannesi Munise Hanımefendiden bahsederken diyor ki: “Babam o evin içinde daha ‘Cüd, bi lütfik yâ İlâhî= (Yâ İlâhî lütfun ile cömertliğini göster!..’  deyince, baba annenin etekleri yaşla dolardı. Ve denir ki, ‘Munise Hanım vefat etti, insanlık âdeta ağlamayı unuttu, köyde, ağlayan kalmadı.’  Allah!..  Derdiniz o kadar heyecanlanırdı ki, 24 saat yemekten iştahı kesilirdi. Söz değildi… Bütün hayatını belki OTUZ  CÜMLE  ile idare ederdi. O kadar az  bilirdi, az konuşurdu fakat bu kadar DİN’e AŞIK…  Kur’an derken daha ‘ELİF  LÂM MÎM…  ZÂLİKE’L-KİTAB…’  Ne duydu o senin nezih vicdanın? Bayılır kendinden geçer, âdeta yığılı yere… ‘Bana Rabbimi baba annem anlattı.’  desem sezadır (doğrudur, lâyıktır).  Bana Peygamberimi, Peygamber sevgisini o anlattı.’  Desem sezadır. Onun öyle sessiz, durgun deryalar gibi derinliği benim üzerimde büyük bir tesir bıraktı. İnanmayı ve Allah ile irtibatı onda gördüm. Belki eskiden gülmüştür, mübessim (tebessüm eden)  bir kadında, ama ben, öyle KAHKAHA attığını hiç görmedim. Çok onurluydu. Onun benim üzerimde BİN  NASİHATTAN  DAHA  TESİRLİ  olduğunu söyleyebilirim. Ben dört-beş  yaşında çocuk iken o, bana annemden daha büyük görünürdü. Onun için benden iki yaş büyük amcamla çok defa kavga ederdik de o, ‘BENİM  ANNEM!’ deyince, ben de ‘HAYIR, BENİM  ANNEN!..’  diye ona çıkışırdı.”