Niyazi  Sanlı, Orta Asya hatıralarında Üstad’a sahip çıkan Tatarlardan  şöyle bahsediyor:
Kostroma’ya gidecektim ama nasıl?.. Ne tanıdığınız biri ne de bildiğimiz bir isim vardı. Bana verilen bilgiler arasında sadece Tatarların yaşadığı Saboda bölgesinin adresi vardı. Olsun, karar vermiştim bir kere, içimdeki aşk ateşi bir türlü dinmiyordu. Bir yolunu bulup gidecektim...  
Rus kütüphanelerini araştırmaya başladım. Bulduklarım arasında; Kostroma’yla ilgili birkaç bilgi kırıntısı, çekilmiş fotoğraflar, hatta bu fotoğraflar içerisinde Bediüzzaman’ın 2 yıl 8 ay 14 gün esir kaldığı Tatar Camii’nin resmi de vardı. O caminin mollasının ismi ise Molla Takuyiddin idi.
DOKUZUNCU RİCA
 
Ruhum dahi vatanımdaki eski dostları düşünüp o gurbette vefatımı tahayyül ederek, Niyazi-i Mısrî gibi dedim:
Dünya gamından geçip, yokluğa kanat açıp,
Şevk ile her dem uçup, çağırırım dost, dost!
diye dostları arıyordu.
Benim dedem Üstad ile çok yakın idi. Her akşam oturup sohbet ederlerdi. Ben dokuz yaşlarındaydım. Bazı akşamlar beni de götürür, mescidin odasında bir köşeye bırakırdı; ben de konuşmaları dinlerdim. Said Nursi bana bakarak gülümser, bazen de üzüm kurusu verirdi. Dedem anlatmıştı. Bir gün Said Nursi, artık ben Türkiye’ye dönmek istiyorum, dedi. Dedem de, vakti değil, ben vakti gelince söyleyeceğim, dedi. Bir gün yine mescide geldik. Üstad yoktu. Dedem bana, o gitti, kimseye söyleme bir gün geri gelecek, demişti. O gelmedi ama 60 kusur yıl sonra onun talebelerinden birisi çıka geldi. Rabbimin nimetine bak, dedi.