Seveni var mı bilmiyorum ama sanırım Türk siyasi tarihinin en uzun süre siyasi parti başkanlığı yapan ve buna karşılık en az oy alan liderlerinden biridir Doğu Perinçek. Açın tarihteki tüm seçim neticelerine bakın, değil ülke genelinde, sıradan bir köy muhtarlığı seçimlerinde bile kazanabilecek potansiyeli yoktur Perinçek’in başkanlığında seçime giden partinin. Ama bugün Türkiye’nin kaderini etkileyen en önemli konumdadır ve bununla da hava atıp durmaktadır. 

İşin acı tarafı ise, yıllar yılı zihinlerinde tutup, en ince ayrıntısına kadar planlarını yapıp, bir türlü icraata geçiremedikleri kıyımı ve ülkeyi bir arada tutan tüm dikişlerin söküm işini dindar görünümlü bir iktidara yaptırmaları. Elbette bunda en önemli sebeplerin başında dindar görünümlü siyasal İslamcıların bitmek bilmeyen soygun, talan ve hırsızlıkları yatıyor. Kabul etmek lazım ki, cunta zihniyeti bu zaafı çok iyi kullandı ve ipleri eline geçirdi. 

Perinçek gibilerin her seçimde rezil olmasına rağmen, bitmek bilmeyen ısrarcılığı ve hemen her seçimde sanki iktidara kesin geleceği gibi inancı, insanda ‘bu adam galiba dediklerine kendisi de cidden inanıyor’ hissiyatına kapılmaya sebep oluyor. 

Benzeri bir durumu Reha Muhtar’ı izlerken hissederdik. 

Allah selamet versin Reha Bey o fantastik haberleri öylesine bir samimiyet ve motivasyonla sunardı ki, gerçekten inandığını düşünürdük. ‘Mahkumlar tüneli kaçmak için mi kazmış?’ cümlesinden sonra yüzüne takındığı o sarsak sırıtış elbette izleyiciyi ikna ediyordu lakin, ‘her bu kadar da olmaz’ deyişimizde, aslında Muhtar’ın koca bir ülkeyi trollediğine de inanmadık değil. 

Perinçek’inki tam olarak böyle değil... 

Kanlı ve nefret dolu bir trolleme yapar yıllardır Doğu Perinçek. 

Gerek yayıncılığı, gerekse siyasi güzergahı her zaman nefret ve düşmanlıkla bezelidir. Kendince ürettiği düşmanlara karşı beslediği kinle motive olur Doğu Perinçek. 

Doğrusu bu anlamda Tayyip Erdoğan’ın simetrisi bile diyebiliriz. 

Nasıl oldu, hangi olaylar bu iki zıt kutbu birleştirdi bilmiyorum ama şimdilerde birbirlerinden oldukça memnunlar ya da en azından bir süre öyle görünmeyi tercih ediyorlar. 

Her ikisini de tanıyan bir akademisyen dostum, ‘ilk fırsatta birbirinin kanına ekmek doğrayacaklar göreceksin’, gibi iddialı bir laf etti. Ancak ben her iki siyasetçinin de omurgasızlığını bildiğim için buna çok ihtimal vermiyorum. 

Açın İkibin’e Doğru Dergilerini bakın, en provokatif ve yalan haber şahikalarını göreceksiniz. Turgut Özal suikastını bilerek ve isteyerek sulandırmaktan, Hz. Peygamber'e hakarete, Mustafa Kemal’e en yakası açılmadık iftiralardan (yine kabul etmek lazım ki siyasal İslamcılar da bu konuda çok iyiler!) bireysel hedef göstermeye kadar pek çok rezilliğe imza atmış, Oda TV’ci Soner Yalçın gibi bir medya iltihabını yetiştirecek iklimi oluşturmuştur.

Dostlukları da düşmanlıkları da konjonktüreldir Doğu Perinçek’in.

Bir bakarsınız sosyalist görünür, bir bakarsınız en faşist kişiden bile daha milliyetçi. 

Apo’ya çiçek uzatacak kadar Kürtçü olur, teröre göz kırpar bir yandan, kısa süre sonra ise en zalim devletçi politikaları ölümüne savunur. 

Omurgasızlığın ete kemiğe bürünmüş hali anlayacağınız. 

Mehmet Eymür bu zata boşuna ‘fabrikatör’ demiyor. Her türlü sahtecilik, üçkağıt ve trolleme işini yapan anlamında kullanıyor Eymür bu ifadeyi. 

Perinçek’in İşçi Partisi’ni solu bölmek için devletin kurdurduğunu da söyleyen eski istihbaratçının daha ağır ithamları var ama işin magazin boyutu bizi ilgilendirmiyor. Yatak odası işi, Perinçek ve avanelerinin mesleği. 

Ancak, devletin Perinçek’i kullanma adeti yeni değil. Bunu da çok enteresan bir isim, PKK lideri Öcalan söylüyor. Bakın bu ifadeler onun: 

AKP’nin özellikle Erdoğan’ın neyini Perinçek ve ekibine kaptırdığı bilinmez – en azından şimdilik- ancak 75 yaşındaki Doğu Perinçek’in hayatının en güzel dönemini bugünlerde yaşadığı kesin. 

Nasıl mutlu olmasın, neredeyse her gün Erdoğan’a atar yapmasına rağmen, bir tane AKP’li cesaret edip de, ‘ne diyon hemşerim?’ diye soramıyor bile! Aydınlıkçılar, ‘MİT tırlarını Cumhuriyet’ten aylar önce biz yayınladık’ diye efelenmelerine rağmen, kimse gıkını çıkaramıyor. 

Hadi diyelim ki, yargı tamamen Ergenekon’a teslim edildi, ya havuz medyası nasıl bir dut yemiş bülbülü oynuyor böyle?

Perinçek, her akşam havuz medyası da dahil, o kanal senin bu kanal benim diye gezip, ali kıran başkesen kesilirken, Erdoğan cemaati ispiyonlamak için yeni demeçler veriyor. 

Perinçek ise, yargı altın çağını yaşıyor, diyor. 

Yanlış!

Daha doğrusu eksik. 

Yargı değil, Ergenekon altın çağını yaşıyor. 

Yıllardır yaptıkları tüm planları birer birer uyguluyorlar. 

Kuyruklarını Perinçek ve şürekasına kaptıran hırsızlar ise, siz hele bir durun, yakında göreceksiniz, şeklinde hesaplaşma planı yapıyor ama Ergenekoncuların da eli armut toplamıyor. 

Ülke böylesi bir uçuruma doğru tam gaz giderken, memleketin yarısının umurunda bile değil olan biten. 

Herkes ‘ben ekmeğimin derdindeyim’ çıkarcılığında, bu Anadolu kapitalizmi ve şark bencilliği ülkenin sonu olacak sanırım. 

Ergenekoncuların Altın çağı, siyasal İslamcıların Lale Devri ile birleşti. Bu dönem ne kadar sürer bilmiyorum ama çöküş çok gürültülü ve kanlı olacaktır korkarım. 

Hırsızlar ile cuntacıların hesaplaşmasını sıradan insanlar ise en iyi yerden, zeminde can çekişirken izleyecek sanırım.