Ağlama Sakın
İki gün olmuştu ıslatalı.
İlk günün sonunda suyu bitmiş, su koydum yeniden.. biraz daha ıslak kalsın diye.
Aslında vakit bulamadığım için pişirmeye..”biraz daha ıslak kalsın” faslını açışım ondandı.
İkinci günün sonunda..
çalıştığım yerden yorgun argın dönmüşken eve..
sırtımdaki ağrıların verdiği yorgunlukla, açtım buzdolabının kapısını ve eğilip baktım içeri.
Yiyecek bir şeyler olmalıydı.
Ama hazırda bir şey yok hiçbir köşede.
Makarna desen.. akşamın o vakti ağır olur.. “en iyisi kahvaltılık bir şey hazırlayayım kendime” derken, gözüme ilişverdi.. unutmuşum fasulye ıslattığımı.
İyice kabarmış o bembeyaz fasulyeler.
Eğildim, mutfak dolabından çıkardım buralarda moda olan atlas mavisi demir döküm tencereyi.
Bir mağazadan çok uygun fiyata almıştım.
Ama şu ana kadar pek kullanmayı başaramadım nedense.. dibine tuttu yemekler. Belki harlı ateşte pişirmekten.. belki benim beceriksizliğimden.
Ama olsun.. yine ağır tencereyi kullanacağım. Bu sefer altını az açacağım.
Boşalttım fasulyeleri tencereye.. biraz daha su ekledim ve kapattım ağır kapağı.
Fasulyeler pişe dursun..
bir yanda soğan doğramaya başladım. Orta boy bir soğanın yarısı.. fazla olmasın.
Yanına biraz da acı yeşil biber..
Salçayla kavrulan soğanla biber hazır.
Fasulyeler de pişmiş tam kıvamda.. bazıları dağılmaya yüz tutmuş neredeyse.
Salçalı karışımı boşalttın mı tencereye, ardından birkaç dakika daha kaynamasını beklemek gerek.. sonra da biraz soğutup yemek.
Yanında pilav olmalı.. ama pirinç yokmuş evde.. bulgura da üşendim işte.
Peki yanında yoğurt olsa.. lakin o da tükenmiş.
O halde soğan olsun.. yumruk altında ezilmişi olmasa da olur.. bıçak altında kıyılmışı yeter..ama nedense onu da istemedi canım.
Fasulye, yenilmeye hazır.
Ama…!
Tek başına fasulye yemek..olmuyor.. olmuyor işte.
Alıyorsun birkaç kaşık belki ama olmuyor işte..
Salınsa da gırtlaktan aşağı..tat vermiyor işte.
Yalnızsın.. kimsen yok yanında.
Tuz eksikse, tuzluğu isteyeceğin..
yemeğin lezzetinin olup olmadığını söyleyebilecek kimsen yok.
Yemeğin olup olmadığını sorabileceğin birin yok.
Yalnızsın işte.
Mahpushane kuytularında, gardiyanların getirdiği kap yemekleri paylaşan dostlarının beraberce oturup yerken aldıkları lezzeti..
sarılmayı çok özlediğin uzaktaki yavrularının, her gün ne yediklerini anlatırken duydukları heyecanı..
ananın, yârinin, kayınvalidenin yaptığı yemeklerin verdiği tadı..
arkadaşın, dostun sımsıcacık hanesinde, özenle hazırlanmış yemeklerin ağız tavanında bıraktığı nefâseti..
duyabileceğin, görebileceğin, hissedebileceğin kimsen yok işte..
Yalnızsın işte.
Alçak bir zalimin.. zalim bir canavarın.. canavarlaşmış bir insanın.. insanımsı bir Müslümanın.. müslüman görünümüne bürünmüş bir münafığın yaşattıkları değildir tek sebep..
çocuklarından, yârinden, anandan-babandan ayrı düşmenin..
vatanından ayrılmak zorunda kalmışlığın..
her şeyi kaybetmenin..
yüreğinde taşıdığın kimselerden ayrı düşmenin..
yalnızlığının..
mutlaka başka bir sebebi olmalı.
Kuru fasulye mi..!
Soğan mı..!
Yer sofrası mı..!
Zulüm mü!
İhanet mi..!
Özlem mi..!
Ağlama yine..!
Hayır, hayır..
sakın düşmesin gözlerinden o damlalar!
Sakın kederlenme..
hüzünlen ama.. gamlanma, kederlenme.
Zalimin zulmüne,
mazlumun masumiyetine,
evde bekleyenlerine,
vatanına, milletine, dinine yaşatılanlara,
suda boğulanlara,
işkenceyle hasta olanlara, öldürülenlere
anasını babasını kaybeden, ayrı düşen masum yavruların dudak büküşlerine, gözyaşlarına, çaresizliklerine,
gecesi ağıt, gündüzü yakarışla geçenlerin yalnızlıklarına,
öncekilerin çektiklerine,
söz verdiğin yolun gereğine bir daha bak..
bir daha bak.
ve ağlama sakın.
Hem Senin, söylesene, ağlamak için neden bu kadar bahanen var!
Oysa mücadele etmek ve kötülere gülmek için aslında ne çok sebebin var!
Ağlama sakın..
Dayan.
Yarınlar için..
hak edenler için dayan.
Dayan yürek dayan.
TAŞKIN DERYADİL
twitter.com/taskinderyadil
22 Nis 2018 16:55
YAZARIN SON YAZILARI
