Beğenin ya da beğenmeyin ama bir gerçek. 

Bir zamanlar bu topraklarda Cemaat vardı…

Bir zamanlar;

zalim destekçilerinin,

hırsız yakınlarının,

münafık alkışçılarının,

küfürbaz sevicilerinin, 

müfteri payandalarının bile ihbar ederken, “temiz yüzlü” diyerek tarif ettiği nurefşan çehreli delikanlıların öncülüğünde yapılan ev sohbetleri vardı.

O mahalle sohbetlerinde okunan iki ayet, üç adet hadis, dört satır tefsir, beş satır pırlanta cümle vardı.

Çaylar eşliğinde içilen sohbet, yudumlanan sevda, hazmedilen dert vardı.

“Abiler burs” derdi sohbet abisi, “abiler burs” derdi ablası… 

“Kurban” derlerdi.. “zekat” derlerdi.. “sadakalarınız” derlerdi.. “abone” derlerdi.. “himmet” derlerdi.. “gezi” derlerdi.. “piknik” derlerdi.. “namaz” derlerdi.. “Pazartesi-Perşembe oruçları” derlerdi.. “okuyun” derlerdi.. “ağlayın” derlerdi.. “Afganistan-Somali, Bangladeş-Etiyopya, Gana-Kırgızistan, Asya-Afrika” derlerdi..

Ne çok şey isterlerdi değil mi?

“Abiler yurt yapmak lazım…”

“Ablalar okuma salonu lazım…”

“Abiler okul lazım…”

“Abiler ev açmak lazım” derlerdi… 

“Abiler, ablalar dert, dert, dert…” derlerdi.

Sohbettekiler, himmet toplantısındakiler belki zorlanırlardı talepler karşısında amma, 

gidip kendileri de görmüştü okulları-yurtları, evleri-salonları...

yüzleri gülmüştü.

Şimdi yerle bir edilen Diyarbakır Sur’da-Şırnak’ta okuma salonlarını, Bitlis’te-Hakkâri’de, Demirci’de-Merzifon’da, Uganda’da-Bakü’de, Buryat’ta-Güney Kore’de… açılan okulları yurtları görünce.. 

hemencecik orada, “daha fazla gayret etmek lazım” derlerdi içlerinden.

Bu topraklarda bir zamanlar Cemaat vardı.

Şimdi küfreden, iftiralara taşıyıcılık yapan, zalimin höykürmelerine goygoy yapanların kızlarını oğullarını hiç tereddütsüz emanet ettikleri bir Cemaat vardı.

“Şehit olmak lazım”, “kefenlerimiz hazır mı” diye soranlar gibi değil.. 

“Abiler depremzedeler için yardım gerek. Kimler gelir?”

“Abiler sel felaketine maruz kalanların yarasını sarmak lazım. Kimler gelir?”

“Abiler şurada kurban eti dağıtmak lazım, kimler gelir?”…

Yani nerde bir yangın varsa en önde sohbet abileri, ardında da dağ gibi esnafı, mütevellisi.. 

Bir zamanlar Anadolu’da Cemaat vardı…

İnsanları hayır hasenat yapmaya davet eden,

Ahirete yatırımın daha önemli olduğuna inandıran, 

Allah’ın rızasını kovalattıran bir Cemaat vardı.

Rüşvetten, suiistimalden, haramdan kaçan insanlardan örülü bir Cemaat vardı.

İnsanlara kötü şeyler yaptıran değil, iyilikleri tavsiye eden, öncülük eden, hep güzeli gösteren bir Cemaat vardı.

Ey Anadolu,

Kendi gördüğün güzelliklere, yapılan hizmetlere, sana yaptırılan hayır hasenata değil.. 

temiz yüzlü insanlara değil... 

oğlunu kızını emanet ettiğin emin insanlara değil… 

milletin çocuklarına sahip çıkan tertemiz yiğitlere değil…

başkalarının dertleriyle dertlenenlere değil…

başkaları için ağlayanlara değil…

yani yıllardır beraber olduğun, 

çay içtiğin,

sohbet ettiğin,

aynı sofraya oturup yemek yediğin, 

kurban derisi topladığın, 

himmet ettiğin, 

vaazlara sohbetlere koşa koşa gittiğin,

beraber ağladığın, beraber secde ettiğin,

beraber dua ettiğin..

ve hiçbir kötülüklerini görmediğin iyi insanlara değil…

yalancılara,

tescilli hırsızlara, 

küfürbaz kindarlara,

evler dolusu para biriktirenlere,

oğluna-kızına, gelinine-damadına ülkeyi peşkeş çekenlere,

yanındakilere senin paranla iş yaptıranlara,

sana küfrettiği halde el üstünde tutulanlara,

gerçekten sana ve senin değerlerine darbe vuran münafıklara inanıyorsun.

Devam et.

Hak, elbette doğru olanın yanında..

Yusuf aleyhisselamı temize çıkaran Rabbim, 40 yıldır tanıdığın bildiğin ama şimdi iftiraya uğrayan, kötü ilan edilen Cemaat’i temize çıkaracak inşallah.

Henüz farkında değilsin belki ama.. 

Ey Anadolu, kaybeden Sen oldun. 

Sana söylendiği gibi Cemaat BİTMEDİ.. sadece GİTTİ.

Sana kaybettirdiler.