Korku insanı herhangi bir tehlikenin varlığına karşı uyaran bir hissiyattır. Makul kaldıkça faydası da vardır. 

Yırtıcı bir hayvandan, yılandan veya akrepten korkulması anlaşılabilir. Ancak kediden ya da bir anda nefessiz kalmaktan korkmanın sebepleri ruh sağlığına dair şüpheleri artırır. 

Korkudan fobiye dönüşmüş hissiyatın üstesinden gelinemezse psikolojik destek (tedavi) gerektirir. 

Dolayısı ile her korku makul değildir. Zamanla korkudan korkma korkusu yerleştikçe korku iyice kötüleşir. Bu hakikati idrak edemeyen insanlar korkularının esiri olur. 

 

Korkunun esareti üzerinde inşâ edilen korku imparatorluğuna en çarpıcı misal olarak Türkiye gösterilebilir. 

Cesaret kadar korkunun da bulaşıcı olduğunu fark eden oportünist bir siyasetçinin elinde zirveden çukura yuvarlanan Türkiye’de düzlüğe çıkışın ilk şartı "korku" ile yüzleşebilmektir. 

Korku duvarını bedele ödemeyi göze alanlar yıkabilir. “Kral çıplak” diyemeyenler ne kadar çok konuşursa konuşsun korku imparatorluğunu yıkmak mümkün olmayacak. 

İktisatçıdan siyasetçiye, gazeteciden insan hakları savunucusuna kadar herkes baskıya, zulme, gasp ve işkenceye "fakat" demeden "dur" demeli. 

“İnsan haysiyet ve şerefine uzanan eller kırılsın” diyemeyen, başka mahalleden diye insanların en temel hak ve hürriyetleri çiğnenirken üç maymunu oynayan herkes otoriterliğin ateşine odun taşıyor. 

Türkiye son 6-7 senede namusluların en az namussuzlar kadar cesur olamadığı için Avrupa Birliği’nin başşehri Brüksel kapılarından komünist Moskova’nın ve Çin’in Şangay kapısına yöneldi. 

Korku bulaştıkça konuşan insanların sayısı çoğaldı. Bedel ödemeyi göze alanlar gitgide azaldı. 

Günün sonunda aç kalma korkusuna esir düşenlerin günden güne çoğalmasından cesaret alan Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP) rejimi korkudan korkmayı devamlı kılmak için her gün meydanda linç edilecek yeni bir kurban seçti. 

 

Yüreğinde cesaret kırıntısı kalmış kim varsa onları da korkutmak ve sindirmek için meydanda her gün birileri sallandırılıyor. İbret-i âlem gözaltı, tutuklama, hapis cezası ve sürgünler AKP’nin umduğundan daha fazla tesirli oldu. 

Günden güne fakirleşen 83 milyon insan kulaktan kulağa “Silivri soğuktur” korkusunu fısıldıyor. Nihayetinde otoriter rejimi tahkim eden bu fısıltı memleketin üzerine kâbus gibi çöktü. 

On binlerce masum insanın Silivri gibi 355 cezaevinin soğuk duvarları arasına hapsedilmesi; Boydak, Koza İpek, Alfemo, Dumankaya ve Naksan gibi 800’den fazla şirketin kayyım marifeti ile gasp edilmesi, Meriç Nehri ile Ege Denizi’nde kadınların kucağında çocukları ile can vermesi bile intibaha getirmedi, getiremedi. 

Ne de olsa karınlarını kral doyuruyordu. Tastaki yemeğin helal olup olmaması teferruattan ibaretti. 

Daha düne dek komşuları, aile dostu ya da arkadaşı olan birileri işkence ile öldürülürken, 150 bin hane sivil ölüme mahkûm edilirken efendilerinin lütfettiği hudutlar içinde yaşamayı talihlilik sayanların cesur geçinenleri de tam bir kâğıttan kaplan. 

Her biri AKP'nin demokrasi illüzyonunun modern hokkabazları. Onlar kendilerine izin verildiği kadar konuşarak yine Saraya hizmet etmiş sayılıyor. 

Onlar konuştukça korku imparatorluğu dünya nezdinde meşruiyet kazanıyor. “Bakın Türkiye’de rejime muhalif kimselere ilişilmiyormuş. Aksi takdirde otoriter rejimde eleştiriye kim cesaret edebilir?” dedirten demokrasi hokkabazları demokrasiye değil, diktatörlüğün duvarlarını tahkim ediyor. 

 

Ömer Faruk Gergerlioğlu ve Sezgin Tanrıkulu gibi samimi birkaç siyasetçi haricinde konuştuğu söylenenler  hiç bam teline dokunmuyor. Mevzuyu gargaraya getiriyorlar. 

Hasılı halkı fakirleştiren ekonomik krizin planlı ve organize bir soygunun neticesi olduğunu söylemekten aciz, dolar arttığında … şeklinde kripto mesaj atan, Türkiye yerine Amerika ekonomisinden bahseden veya “yüzyıl öncesinde yaşasaydınız” diyerek tarihte yolculuklara çıkan profesörlerin krizden çıkış reçetesi ne kadar inandırıcı olabilir? 

Neymiş efendim!

Etrafından dolan, tek adam rejimine tek kelime etme! Krizden çıkış reçetesi açıkla, öyle mi?

Değil yabancı sermayenin gelmesi, fırsatını bulan yerli sermaye tası tarağı topluyor! Tasarruf sahipleri paralarını bankadan çekiyor. Çelik kasa satışları patladı. 

Konuşanı da konuşmayanı da konforundan memnun. Alkışlayan çok nasıl olsa. Korkunun esaretinden herkes sınırlı-sorumlu nakliye şirketi gibi hareket ediyor.   

Ancak bugün beyaz sandalyede ölümün fâili olan rejim kadar böylesine dehşet verici bir hadise karşısında bile sesini çıkaramayan sözde yazar, sanatçı ve insan hakları savunucuları ise kıyamete dek vicdanlarda mahkûm kalacak. 

Vicdanları korkunun esiri olanlar “esaretten kurtuluş” reçetesi yazmaya devam ede dursun... 

“Kral çıplak” denilmedikçe, Saray ve mabeyni haricindekiler cumhurun rejimi Cumhuriyet’in 100’üncü yıl dönümünde modern saltanata temenna edecek.