Hey dışardakiler! Sesim geliyor mu? Sahi; sizin haberiniz var mı? Biri üç diğeri beş yaşında çocuğunu eşine bırakıp, kendisinin de yedi buçuk aylık hamile haliyle; “Fakir öğrencilere burs için kermes düzenlemekten, komşular arasında düzenlenen günlerde kendisinin payına düşen parayı Bank Asya’ya yatırmaktan” suçlu bulunup hapis yatan otuz üç yaşındaki bir bayanın varlığından haberiniz var mı? 

Sizin hiç haykırmak isteyip de haykıramadığınız oldu mu? Haykırsanız da sesinizi duyan yoksa neye yarar yırtınmanız. Çünkü burada duvarlar sağır tavanlar kör, çığlık sükutun peşinde, gam yüklü yürekler. Avluda ağır aksak ayaklar, bilmem ne kadar yürüyebilirsiniz. Bilinmezlerin içinde kıvrandıkça daralıyorsunuz. Teselli faydasız, hasret insafsız. Dört bir yandan çocuklarımın ağlama sesleri. “Kim ağlatır bu çocukları? Susturun ne olur. Ne isterlerse verin yavrularıma” diye çığlık atmak istersiniz bazen. Ama susmak hakkınızda en hayırlı olur bazen. Korkudan değil, zalimin neşesini artırma endişesinden. 

Şimdi fikirler mayalıyorum burada hayalin potasında. Sahil-i selamet olsa da kararın rotasında, duvarlara çarptıkça kırılıp dağılıyor teşbih taneleri gibi. Ben yine diziyorum görünmez ve sağlam, bir ucu yavrularıma bir ucu mutluluğa bağlı iplere. Sancılanıyorum yavrum kımıldadıkça karnımda. Okşayıp teselli veriyorum. Nasihat ediyorum kendime, karnımdakine konuşarak. Ahh! Bir de uysam kendi verdiğim bu nasihatlere. 

Duydukça hakkımızdaki suçlamaları, en âteşin mısralarla sökün ediyor fikirler gırtlaktan. Neylersin sözler köze dönmüş dökemiyorum dudaktan. Anlasalar affetmem amma, ahmağın anlayacağı en etkili nasihattir sükût. Ama zor şeymiş dostlar hoşt dememek hav hava. Elif gibi kametimiz olsa da haksızlık karşısında, bazen “DAL” gibi kırılıyor insan burada. Hele o gönülleri kanatan sırtlan gibi bakışlar. Zavallılar korkacağımızı zannediyorlar çatılan kaştan. Anlamışlar belli ki bizi; korkmadığımız için buradayız atılan taştan. 

Şimdi burada çalısız çırpısız otsuz ağaçsız bir dünya çölünü adımlıyorum. Gönlümde Nevbahar uçsuz bucaksız. Demlenmiş hicranlar yudumluyorum, zalime inat ekşitmeden yüzümü. Ye’is’in her darp izine fikrin en yücesi Kur’an merhem oluyor. “Hasbunallahu ve niğmel vekil” Evet, bakıma muhtaç yavrularımın hasreti ve “Teröristlik” gibi hayasızca suçlamalar kırsa da ince yanımı; Korkmuyorum, yalın kılıç adım adım gonk vuran peşimdeki ecelden. Ama senin cesaretin var mı ey zalim. Tahammül edebilir misin gönül aynasına bakmaya. Sana herkes bunu diyemez; zira dünyaperestler o ışıltılı dünyalarını kaybetmek istemediklerinden sana bu hakikatleri söylemeye cesaret edemezler. Ama gel benden duy. Sen de her fani gibi bu aleme üryan geldin üryan gideceksin. Nâle u efkan ile giryan geldin giryan gideceksin. Şimdi sen; kaldırıp kuyruğunu diktin akrep misali, kalplerimizi kırdın, hatırımızı yıktın. Kazanma kuşağında kaybettin hem dünya saadetini hem ahiretini. Dünya saadetini diyorum, zira huzurunun olmadığını biliyoruz.  

Bak şimdi sana hep “Eyvallah” çekenler. Bugün yedirdi sözünü, eğdirdi başını. Düştün zulmet ağına oldun ye’is’in kölesi. Dinleseydin nasihat sende parlayacaktı bin yıldızın şulesi. Sahi; sen hiç merak ediyor musun bize nasıl baş eğdiremediğini. Bak anlatayım. 

İsterse canı dava, mal kaçırmayız pazardan. Al götür deriz o da senin. Bizim kârımız zarardan. Rızka kanaat etmişiz Rezzak’a itimat. Nağbudu’yu laf olsun diye demiyor namazda. Hasbiyiz, gözümüzde ne cennet sevdası ne cehennem korkusu var. Biz “Rıza makamına” dikmişiz gözümüzü. O bize kulum desin yeter. Lütfunu da kahrını da hoş karşılarız. Kefen bile lüks bize ki; kenarına bir de dantel isteyelim… 

Hıı! Duyamadım bi şey mi dedin… 

Zeynep ZAHİDE