Yeni Asya Gazetesi OHAL'de mağdur edilen yüz binlerce kişiden bir tanesinin mektubunu yayınladı... İsim belirtilmeyen mektupta anlatılanlar aslında yüzbinlercesinin aynısı..
İşte O mektup
Mahşer mi Allah’ım bugünler? Herkes ben, ben diyor kaçıyor. İnsanlar kör mü oldu zulmü görmüyor. Kulaklar sağır mı oldu? Vicdanlar sustu mu? Kaç ay daha geçmesi lâzım. Kaç yuvaya daha ateş düşmeli? Kaç insan daha canından vazgeçmeli. Kaç çocuk daha anne-baba diye ağlamalı? Kaç bebek daha anne sütü alamamalı? Bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyen insanlar bizim akrabalarımız mı?
7 kardeşiz biz. İki göz evimiz vardı. Bir köyde çiftçi bir baba. Okuma-yazma bilmeyen bir anne, iki oda mutfak ve yatak odası ve bir de oturma odası. Dışarıya bir banyo yapılmış. Seyyar bir lamba çekmişiz oraya. Ben kış günü orada ders çalışırdım. Babamın 3 tane hayvanı vardı. Biri inek, biri yavrusu bazen 2 inek olur. Tek derdimiz okumak. Yırtık ayakkabı ile okula gittiğimi bilirim. Ekmek bulamadığımız günler olur. Elhamdülillah, o günlerimize de. 7 çocuk yedisi de üniversite okudu. Beşi devlet memuru. En küçük kardeşim de atanınca “çok şükür” dedi, babam. Babam 70 yaşında, 70 yaşına kadar çalışmış. 15-20 km mesafeyi ellerinde süt bidonları ile gitmiş. Süt satıp çocuklarını okutmuştu. Biz de, “yeter artık baba” dedik. “Bak çok şükür hepimiz çalışıyoruz. Tamam hiçbir gelirin yok. Biz verelim az az sen artık sat şu ineği peşinden koşacak halin kalmadı.” Tam ikna olacaktı. O uğursuz gece…
Babamın, annemin bin bir sıkıntıyla okuttuğu evlâtları öğretmen olan ablamı, daha yeni atanan kardeşim, mühendis olan abim ve öğretmen olan eşi, polis olan benim eşim, öğretmen olan ablamın eşi ihraç edildi. Devletin bankasına para yatardı diye. Üstelik tek niyetleri faiz kullanmayalım, haram olur düşüncesi. Hele kardeşim annem ineğin parasını vermiş ona “Kızım bunu faizsiz bir yere yatır Hac çıkarsa ona giderim bununla diye.” Garibim kardeşim ne bilsin. Rızık Allah’tan dedik. Aradan birkaç gün geçti. Eşim gözaltına alındı, tutuklandı. Bir sebep de yoktu. Ne banka ne başka bir şey. (Bankalar da sebep olamaz) Allah sabrımızı deniyordu elbet. Oğlum 8 aylıktı. Kızım 23 aylık. Kimsem de yoktu. Şark görevine gelmiştik. Kızım babasını sordu günlerce. Babası ile çocuk görse uzun uzun bakıyor. Benim babam neden işten gelmiyor, diyor. Sarıldım kızıma. Çok korktu cezaevinden. Gitmek istemedi. Oğlum 17 aylık oldu. Babasını tanımıyor. Kız kardeşimin psikolojisi bozuldu. Psikiyatriste götürdük. Yine de çok şükür diyorduk. 7 ay sonra duydum ki ağabeyimi de göz altına almışlar. Suçu Bankasya’da parası olması (Üstelik 2015’te hepsini çekmiş) Suç birkaç arkadaşının onun hakkında bu sohbetlere geliyor demesi imiş. Abim ifadesinde şunu demiş. “Evet ben katıldım. Ama gizli değildi. Bizim kurumda herkes katılırdı. Daha 17-25 Aralık olmadan ayrıldım. Çünkü siyasî konular konuşulmaya başlandı. İfadesi yüzde yüz doğru. Ama kabul görmemiş. Bu ifadeyi etkin pişmanlıkla ver, demişler. Abim ne desin. Ben terör örgütü üyesi değilim. Tamamen dini duygularla gittim ve herkes gidiyordu. Devlet büyükleri gidiyordu. Ne olmuştu bütün bunlar olmuştu. Abim tutuklanmıştı. Babamın yüreği dayanmadı. Cami de Cuma namazında bayılmış. Ambulansla hastaneye götürmüşler. Tansiyonu yükselmiş. Eşim yaklaşık 10 aydır; abim 3 aydır tutuklu. Duâ etmenin ötesinde bir şey gelmiyor elimizden. Ateş bizi yaktı. Bugün dini duygularımızın cezasını çekiyoruz. İnançsız insanlar olsaydık bunları yaşamayacaktık. Ve bugün en çok dindar insanlar suskun. Bizim faiz hassasiyetimiz olmasaydı, katılım bankasına para yatırmayacaktık. Belki hepimiz görevimizin başında olacaktık. Buna susan dindar insanları anlamıyorum. Ama en çok, kendini dini bir cemaatin lideri gören insanların susmasını anlamıyorum. Zulüm karşısında susan dilsiz şeytandır. Eğer onlardan birini tanıyorsanız söyleyin ben en çok onlara hakkımı helâl etmiyorum. Ve ahirette ilk onlardan hak isteyeceğim.
